Ο κόσμος ανάποδα: ο σκύλος που ξέρει να οδηγεί ένα Γκόλφ - της Ρίκας Βαγιάνη

Στην Αθήνα οδηγάω ένα Γκόλφ. Πάντα ήθελα ένα και τελικώς το απέκτησα, βάσει ενός σατανικού σχεδίου: Γνώρισα έναν γκολφο-ιδιοκτήτη,-που το είχε ήδη παλιό και αρκετά μεταχειρισμένο. Μετά από δύο χρόνια τον παντρεύτηκα, περίμενα τέσσερα χρόνια να κάνουμε μωρό και όταν επιτέλους κάναμε, του είπα ότι «το δικό σου αυτοκίνητο είναι πιο ασφαλές για το παιδί » και του το έφαγα. Χί-χί-χί. Κι έτσι τώρα στην Αθήνα, οδηγώ ένα Γκόλφ .

Αλλά εδώ, στο Περθ δεν οδηγώ τίποτα. Μιλάμε, έχω κόψει με το πόδι τη μισή Αυστραλία. Έχω ρέψει, ιδροκοπώ συνεχώς, μόνο το πεντικιούρ και τα πανάκριβα ταξί, μου έχουν ήδη στοιχίσει μισό αυτοκίνητο. Αλλά τιμόνι δεν πιάνω στα χέρια μου. Σε μια πόλη όπου οι πάντες κυκλοφορούν παντού οδηγώντας (περιέργως δεν έχω δει ποτέ κίνηση) εγώ είμαι η τρελή που πάει με τα πόδια. Ή μάλλον δεν είμαι εγώ η τρελή. Όλοι οι άλλοι είναι, αφού οδηγούν στο αντίθετο ρεύμα!

Γιατί ο μισός πλανήτης οδηγεί δεξιά και ο άλλος μισός αριστερά του δρόμου; Έχω πρόβλημα μεγάλο κι έτσι έψαξα το θέμα. Ανάγεται, λένε κάποιοι χασομέρηδες που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, στην εποχή που η Αγγλία και η Γαλλία βρίσκονταν συνεχώς σε πόλεμο και σιχαίνονταν η μία την άλλη. Επειδή λοιπόν οι Άγγλοι ευγενείς πήγαιναν αριστερά στη δημοσιά (για να έχουν ελεύθερο το δεξί τους χέρι να βγάλουν το σπαθί να πλακωθούν στις μαχαιριές, σε πρώτη ευκαιρία), οι Γάλλοι, για να δείξουν την περιφρόνησή τους προς κάθε το Αγγλικό, αποφάσισαν να κυκλοφορούν δεξιά. Σκόρδο; Κρεμμύδι. Αυτή η παραφροσύνη εξαπλώθηκε, πέρασαν αιώνες, κυκλοφόρησαν τα πρώτα αυτοκίνητα, και έκτοτε, ότι ήταν Βρετανική αποικία πάει «έτσι» ενώ ότι ήταν Γαλλικής ή Πορτογαλικής, πάει «αλλιώς». Έτσι, για τον τσαμπουκά του μαλάκα του Γάλλου. Και για να σπάσουν τα νεύρα τα δικά μου.

Ποτέ δεν κατάφερα να οδηγήσω αριστερά. Ο εγκέφαλός μου αρνείται να προσαρμοστεί. Μιλάμε, στόκος. Μπετόν αρμέ. Έρχεται, ας πούμε, ένας άνθρωπος να με πάρει με το αμάξι του; Ξέρω φυσικά ότι είμαι επιβάτης, αλλά αυτομάτως πάω και ανοίγω την πόρτα του οδηγού! Και δώστου τα βηχαλάκια αμηχανίας. Είναι και παρεξηγιάρηδες λιγάκι, δεν θέλει πολύ να σου βγει το όνομα…

Αφού βρω τέλος πάντων τη ριμάδα την πόρτα και ξεκινήσουμε, αρχίζει η φρίκη, διότι σε κάθε διασταύρωση μου κόβεται η ανάσα και μπήγω τις φωνές: μαμά μου, θα σκοτωθούμεεεεε!!!!! αλλά φυσικά, δεν θα σκοτωθούμε. Απλώς θα πεθάνουμε από καρδιακό, γιατί εγώ τσιρίζω, εντελώς αναίτια, και τους κοψοχολιάζω,επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι βρίσκομαι στο αντίθετο ρεύμα.

Κάντε το τώρα όλο αυτό εικόνα, αλλά να είμαι εγώ η οδηγός: Από τώρα ακούω στοιχήματα, πότε θα το προκαλέσω το πολύνεκρο-Μεντράνο (φτού η ώρα που τ’ ακούει, έχουν και πλημμύρες, μόνο εγώ τους έλειπα, να τους αποδεκατίσω εντελώς ως ήπειρο).

Και πεζή που είμαι, δηλαδή, σωτηρία δεν υπάρχει. Πάω να περάσω το δρόμο, και ενστικτωδώς, κοιτάζω δεξιά, αν έρχεται κανένας. Δεν έρχεται; Α, ωραία, περνάω. Αντιλαμβάνεσθε τι ακολουθεί:
«Στραβομάραααα, μωρή!!!» αναφωνεί όλη η Αυστραλία, (δεν ξέρω πώς τη λένε στα αυστραλέζικα τη «στραβομάρα μωρή», αλλά είναι μια μεγάλη λέξη που περιέχει τη μαμά μου, το πεζοδρόμιο, το μπουγαδοκόφινο της μαμάς μου). Άσε που, όταν σχεδόν σε πατάει αυτοκίνητο, εσύ ανεβαίνεις έντρομη στο πεζοδρόμιο, και συνειδητοποιείς ότι δεν κάθεται κανείς στη θέση του οδηγού. Κανείς; Δεν μπορεί... Ή νάνος, ή βρέφος οδηγεί, ή λύθηκε το χειρόφρενο. Διότι το μυαλό-μπετόν, που λέγαμε αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ο οδηγός κάθεται δεξιά. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Λόγω του Γάλλου, που σας έλεγα, που να καίγεται στην Κόλαση, στον αιώνα τον άπαντα –όπως πάω θα τον συναντήσω σύντομα και θα λογαριαστούμε. Σκόρδο; Κρεμμύδι!

Προχτές, γυρίζαμε με τον μικρό από την παραλία (μάπα ήταν, μη ζηλεύετε, έπεσα σε μέρα ξεφτίλα με αέρηδες , κρύο και μίρλα, γενικώς). Περιμέναμε-τι άλλο;- ταξί στο πεζοδρόμιο. Ώσπου έρχεται μπροστά μας και παρκάρει ένα Γκόλφ. Φτυστό, σαν το δικό μου. Το οδηγούσε ένα ωραιότατο Λαμπραντόρ, καμαρωτό, ψηλό, φουντωτό, ένα καλό σκυλάκι από κάθε άποψη. Το πάρκαρε, το ίσιωσε, αλλά δεν κατέβηκε. Άφησε μια κοπέλα από τη θέση του συνοδηγού που κατέβηκε να κάνει το τζόγκινγκ της.

Δεν κάνω πλάκα: Το ‘ευρωπαϊκά’ κολλημένο μυαλό μου σχημάτισε αυτή την εικόνα: Ένας σκύλος που οδηγούσε ένα Γκόλφ, σε μια κεντρική, πολυσύχναστη παραλιακή οδό.

Ναι, ο κόσμος εδώ για μένα είναι ανάποδα. Ελπίζω όχι και τα ραδίκια.

protagon.gr