Οικοφαγική ψηφοποικιλότητα - του Παντελή Μπουκάλα

Στις εκβολές του Αχελώου, σε έναν βιότοπο που υποτίθεται ότι προστατεύεται από ελληνικούς νόμους και διεθνείς συμφωνίες, υπήρχε φυτεμένη για χρόνια, ώσπου σκούριασε από τις βροχές και την αρμύρα του Λούρου, μια τεράστια πινακίδα που διαφήμιζε κυνηγετικά είδη, τουφέκια και λοιπά εξαρτήματα του οικολογικού πάθους, από το οποίο επιμένουν ότι παρακινούνται οι κυνηγοί. Ηταν ένας καγχασμός από λαμαρίνα, ένα καρφί στα μάτια μιας πολιτείας που ορίζει, αλλά δεν γνωρίζει (ή δεν θέλει) πώς να προστατέψει τους ορισμούς και τις εντολές της, πώς να καταστήσει σεβαστά τα νομοθετήματά της. Είναι βλέπετε κι εκείνο το πολιτικό κόστος, που όλο μας λένε ότι δεν τους νοιάζει κι όλο το μετράνε σε ψηφαλάκια και αναβάλλουν για μεθαύριο αυτό που έπρεπε να έχουν κάνει από προχθές. Και οι κυνηγοί, νόμιμοι και παράνομοι, δεν είναι λίγοι. Μέχρι και κόμμα είχαν συμπήξει σε κάποιες εκλογές.

Σε έναν άλλο βιότοπο τώρα, επίσης αυστηρότατα προστατευόμενο, στο Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού, τις προάλλες εννιά λεβέντες μπήκαν στις μηχανοκίνητες βάρκες τους και, κουκουλοφόροι οι περισσότεροι για να μην τους αναγνωρίσουν τα πουλιά και θελήσουν να εκδικηθούν, θέρισαν τις φαλαρίδες για να εφοδιάσουν με αγριοπούλια τα εστιατόρια. Εδρασαν μάλιστα μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας (που δεν έχει λέει προσωπικό) και του λιμεναρχείου (που δεν διαθέτει πλεούμενο), καθώς και μπροστά σε ανήμπορα μέλη του Συνεταιρισμού Αλιέων και του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου. Λίγο πιο πάνω από τον Αμβρακικό, άλλοι εραστές της πανίδας υποστηρίζουν τη βιοποικιλότητα με τον δικό τους τρόπο: Ανεβαίνουν στα βουνά της Ηπείρου, αρματωμένοι λες και πάνε να πατήσουν την Τριπολιτσά, στήνουν παγάνες και ξεπαστρεύουν τα αγριογούρουνα, για να τα πουλήσουν σε τυχόν Οβελίξ και κυρίως για να 'χουν να καμαρώνουν.

Υπάρχει εξήγηση βέβαια: Η περίσταση είναι έκτακτη, έχουμε το Μνημόνιο και την κρίση, οι άνθρωποι στριμώχνονται, τι να κάνουν, αναγκάζονται να βγάλουν το κρέας το επιούσιον κυνηγώντας. Κατόπιν αυτού, κι αν δεν τα έχουμε χάσει τελείως, θα στενοχωρηθούμε για τις φαλαρίδες ή επειδή οι ντουφεκιές θα επηρεάσουν αρνητικά την αναπαραγωγή των αργυροπελεκάνων, όπως λένε οι «υστερικοί οικολάγνοι»; Ή θα στενοχωρηθούμε που, με το ελεύθερο της Βουλής, θα οικοδομηθούν και οι περιοχές Νατούρα και θα χαθεί ένα ακόμα συγκριτικό πλεονέκτημα του ελληνικού τουρισμού; Αφού είπαμε. Το καλούν οι περιστάσεις. Που είναι έκτακτες. Και χρειάζεται ανάπτυξη. Τσιμέντο δηλαδή. Και κάποια χαλαρότητα ως προς την τήρηση των νόμων. Κι όταν φύγουμε από τα έκτακτα, θα ξαναβρούμε και τους νόμους και τους αργυροπελεκάνους και τη Νατούρα και τη Ραμσάρ, όλα. Οπως ξαναβρήκαμε τον Κηφισό και τον Ιλισό, που κι αυτοί «αναπτύχθηκαν» όταν ήταν «έκτακτα τα πράγματα». Διά μπαζώματος.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ