Η Ελληνίδα της Διασποράς (Από τον κ. Διονύση Κονταρίνη - Νέα Υόρκη)

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης, Νέα Υόρκη Μάρτιος 2009.

denniskontarinis@yahoo.com

patrinos12@hotmail.com

Την περασμένη Τρίτη 17 Μαρτίου, στα πλαίσια της Ημέρας της Γυναίκας, πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη εκδήλωση τιμής στην Ελληνίδα της Διασποράς με την οικονομική υποστήριξη των Υπουργείων Εξωτερικών και Μακεδονίας Θράκης. Η εκδήλωση αυτή έγινε σε συνεργασία της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης με το ΣΑΕ. Και γιά όσους πιθανόν να μην γνωρίζουν τι είναι το ΣΑΕ να πούμε ότι είναι το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού, ένας οργανισμός που υποτίθεται ότι ιδρύθηκε γιά να παρακολουθεί τον Απόδημο ελληνισμό, όπου αυτός κι΄αν υπάρχει, και να συμβουλεύει το ελληνικό κράτος με θέματα που αφορούν και ενδιαφέρουν τον Απόδημο ελληνισμό. Τώρα κατά πόσον το ΣΑΕ κάνει αυτή τη δουλιά γιά την οποία ιδρύθηκε και πληρώνεται, είναι ένα άλλο θέμα.

Να ξαναγυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη. Στήθηκε λοιπόν όλο αυτό το πανηγύρι, να τους πούμε κι' ένα «μπράβο», να τους χειροκροτήσουμε γι΄αυτήν την έξοχη πρωτοβουλία. Όμως ας μας επιτρέψουν να υποβάλουμε κι΄εμείς ένα ερώτημα. Όλοι αυτοί οι άρχοντες που συνάχτηκαν εκεί γιά να φάνε, να πιούνε, να χορέψουνε και να βγάλουν και τις απαραίτητες φωτογραφίες γιά νάχουνε κάτι να θυμούνται, γνωρίζουν τίποτα γι΄αυτήν την Ελληνίδα γυναίκα, που την ονομάζουν "Ελληνίδα της Διασποράς;" Γνωρίζουν κάτω από ποιές συνθήκες αναγκάστηκε να εγκαταλήψει το σπίτι της, τους δικούς της, το χωριό της και να τραβήξει τις στράτες της ξενητιάς; Γνωρίζουν τα προβλήματα που αντιμετώπισε σαν πάτησε το πόδι της στην οποιαδήποτε ξενητιά της; Την είδαν πως δούλευε ώρες ατέλειωτες μέσα στις φάμπρικες γιά λίγα χρήματα, που ίσα και συμπλήρωναν τα έξοδα της οικογένειας; Την είδαν να δακρύζει στα κρυφά στην ανάμνηση του σπιτιού της, του χωριού της, της πατρίδας της; Την είδαν, μετά από την κοπιαστική δουλιά στην φάμπρικα, να τρέχει στο σπίτι γιά να προλάβει το μαγείρεμα, το πλύσιμο, τα παιδιά; Την άκουσαν να σιγοκλαίει γιατί τα λίγα χρήματα δεν έφταναν γιά να σπουδάσει τα παιδιά της; Την είδαν να γερνάει και να της πετάνε μιά σύνταξη-ψύχουλα ίσα γιά να τρώει ένα κομάτι ψωμί; Και μ΄όλα τα σκληρά χρόνια που πέρασαν πάνω της αυτή να σκύβει μ'αγάπη πάνω στα εγγόνια της, γιά να βοηθήσει έτσι τα παιδιά της να δουλέψουν κι΄αυτά γιά τη δική τους ζωή.

Κι΄ακόμη, όλοι αυτοί οι κύριοι, κατάφεραν να δουν κάποιες άλλες Απόδημες Ελληνίδες γυναίκες που θυσιάζοντας την οικογένειά τους, την εργασία τους και το μέλλον τους ρίχτηκαν, στον τόπο της ξενητιάς τους, να διδάξουν στους ξένους την Ελλάδα; Αγωνίστηκαν με πενιχρά μέσα και επωμιζόμενες όλα τα έξοδα, να εκδόσουν βιβλία, να στήσουν θεατρικά σχήματα, να δημιουργήσουν ελληνικά ραδιοφωνικά προγράμματα, που θα τραγουδούσαν σε όλο τον κόσμο την Ελλάδα;

Μήπως ο κ. Ταμβάκης, ο πρόεδρος του ΣΑΕ θυμάται το ραδιοφωνικό πρόγραμμα της ιατρού Χριστίνας Τσαρδίκου, στο Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής και τα όσα της υποσχέθηκε; Κι΄αυτή η ταλαίπωρη Ελληνίδα Απόδημος δύο χρόνια τώρα περιμένει τις υποσχέσεις του κυρίου προέδρου του ΣΑΕ, μήπως και καταφέρει να ξαναδώσει φωνή σ΄ένα ελληνικό μικρόφωνο της ξενητιάς.

Είναι ντροπή λοιπόν κύριοι, να τιμάτε ένα Σύμβολο που δεν εκτιμάτε. Γιατί η Ελληνίδα Απόδημος, γιά μας τους ξενητεμένους, είναι ένα σύμβολο. Όμως εμείς, χωρίς χρήματα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς παράτες, την Απόδημη Ελληνίδα την τιμάμε. Την τιμάμε γιατί είναι δική μας. Είναι ένα κομμάτι από τον κορμό μας.

Κύριοι! Εσείς όλοι, που τόσο ανεύθυνα συναχτήκατε στη Θεσσαλονίκη και ροκανίσατε κάποιες χιλιάδες ευρώ του ελληνικού λαού, εσείς, που στο όνομα μιάς ψευτοθεατρικής παράστασης διακωμωδήσατε το δικό μας σύμβολο, κάντε μόνο ένα πράγμα γιά μας τους Απόδημους. Αφήστε μας ήσυχους. Δεν σας χρειαζόμαστε. Δεν σας θέλουμε.