Νομική Σχολή Αθηνών - του Γιώργου Κ. Περπινιά

Σήμερα ήρθε στην μνήμη μου ένα γεγονός που συνέβη το 1963. Σκληρά γεγονότα που δεν πρέπει να ξεχνιούνται ιστορικά, αλλά και να μην αναζωπυρώνουν τα κομματικά πάθη. Τότε ο Κωνστ/νος Καραμανλής (ο θείος) ως πρωθυπουργός είπε, «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» και ύστερα εγκατέλειψε την εξουσία. Από τότε πολλές φορές, όσοι δεν ξεχνούν και δεν αγνοούν την ιστορία αυτού του τόπου, ασφαλώς το σκέφθηκαν η και το είπαν πολλές φορές κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Σήμερα μας το θύμισαν πάλι τα γεγονότα στην νομική σχολή Αθηνών. Οι πολιτικοί μας λένε ότι ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Είναι όμως έτσι; Τα όσα συμβαίνουν στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος, κυρίως όμως στην πρωτεύουσα, συνηγορούν για να δεχθούμε αυτή την δήλωση; Μάλλον όχι. Ας εξετάσουμε αυτό το γεγονός. Μία ομάδα αριστερών φοιτητών που πρόσκεινται σε συγκεκριμένο κόμμα, της λεγόμενης προοδευτικής αριστεράς κι όχι στην παραδοσιακή ορθόδοξη, οργάνωσαν την μεταφορά μεταναστών από την Κρήτη. Τους εγκατέστησαν στο κτίριο της νομικής σχολής Αθηνών, κάνοντας αυθαίρετα όπως συνήθως συμβαίνει κατάληψη, με το γνωστό σλόγκαν την μη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου. Πολλά χρόνια συζητούν οι ηγέτες και οι πανεπιστημιακοί, τι ακριβώς είναι αυτό το περίφημο άσυλο και δεν κατόρθωσαν η δεν τόλμησαν να συμφωνήσουν η να καθορίσουν τι επιτρέπει και τι απαγορεύει. Έτσι λοιπόν με τις διάφορες ερμηνείες που του δίνουν όσοι το χρησιμοποιούν, τ’ αποτελέσματα της χρήσης του συνήθως δεν είναι επιθυμητά από την σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών, χωρίς να μπορούν να εκφράσουν γνώμη, γιατί ποτέ δεν τους ζητήθηκε κάτι τέτοιο. Να είναι άσυλο των φοιτητών για την απόκτηση γνώσης κι έρευνας, το καταλαβαίνουμε. Άσυλο των μεταναστών όμως, όχι. Γιατί να μην έχουν γνώμη οι πολίτες που πληρώνουν για την ύπαρξή των ανωτάτων αυτών ιδρυμάτων, την συντήρησή τους και την λειτουργία τους, για την μόρφωση των παιδιών τους και να καλούνται μόνο για να πληρώσουν τις ζημιές που κατά καιρούς γίνονται με τις καταλήψεις. Δεν είναι ιδιοκτησία των φοιτητών, ούτε των καθηγητών. Ανήκουν στον λαό, αυτός είναι ιδιοκτήτης, αυτός πληρώνει και πρέπει να αξιώνει η χρήση τους να είναι για τον λόγο που τα έφτιαξε. Ακούσαμε τους καταληψίες να λένε πως θ’ αγωνιστούν μέχρι θανάτου για τα δικαιώματά τους. Ποια δικαιώματα και πως τα απέκτησαν; Γιατί δεν αγωνίστηκαν για τον ίδιο λόγο στην δική τους πατρίδα; Αν έχουν εδώ δικαιώματα εμείς τι έχουμε; Πάλι θα πληρώσουμε το φαγητό τους, όπως πληρώνουμε την περίθαλψή τους, το ηλεκτρικό ρεύμα που θα κάψουν, το νερό που θα κάνουν χρήση και τις ζημιές που κατά πάσαν πιθανότητα θα προκαλέσουν. Αυτοί έχουν δικαιώματα κι εμείς υποχρεώσεις. Πως θα γίνει; Κι αυτοί οι πάτρωνές τους τι επιδιώκουν μ’ αυτές τις ενέργειες; Δεν αναγνωρίζουν η αγνοούν τους νόμους. Ας τους πήγαιναν στο Hilton να πληρώσουν να τους παραδεχθώ. Μόνον μπορούν να βαφτίζουν όποιον διαφωνεί ρατσιστή η φασίστα. Γιατί δεν παίρνει μέτρα η κυβέρνηση που είναι πλειοψηφία όπως διατυμπανίζει και στέλνει το μπαλάκι πότε στους πρυτάνεις, πότε στους εισαγγελείς η στην αστυνομία. Μια μειοψηφία αποφασίζει, κάνει ότι θέλει και οι άλλοι παρακολουθούν και δεν εφαρμόζουν τον νόμο. Όταν πρόκειται για μας τον λαό όπως συμβαίνει τώρα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάρουν πολλά και σκληρά μέτρα για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα. Εδώ τολμούν. Στην περίπτωση των ξένων γιατί όχι; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Θα μου πείτε άλλη είναι η εντολή που πήραν απ’ τον λαό κι άλλα κάνουν. Οι νόμοι λοιπόν ερμηνεύονται κατά το δοκούν κι εφαρμόζονται ανάλογα με τις δυναμικές η όχι αντιδράσεις. Τώρα πολλοί θα έλεγαν ο Θεός να βάλει το χέρι του. Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται να το βάλει γιατί εμείς έχουμε τρελαθεί, ας το βάλει ο λεγόμενος κυρίαρχος λαός, στου οποίου το όνομα κυβερνούν οι εξουσίες, εκτός αν αυτός εγκρίνει τις συγκεκριμένες πράξεις και συμπεριφορές.