Αφιέρωμα στην Κατερίνα Κατράκη

Αφέσου στη ζωή.
Μέχρι να βρεις το πώς θα ζήσεις
θα ’χεις ξεχάσει το γιατί.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Κατερίνα Κατράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γνωρίζει τρεις ξένες γλώσσες. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, ασχολείται με την επιμέλεια εκπαιδευτικών και λογοτεχνικών βιβλίων για τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη, ενώ στο παρελθόν συνεργάστηκε και με τα Ελληνικά Γράμματα. Το «Παράθυρο» είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή.


Γράφει η Κωνσταντίνα Σανδάλη.

Θαύμασα τον τρόπο που ελίσσεται η ποίησή της, μια στο σκοτάδι, μια στο φως. Τον τρόπο που δίνεται και αποστραγγίζει την ψυχή της, μια στη μνήμη, μια στη λήθη. Το ρομαντικό σκεπτικισμό της και την καθάρια σε εικόνες σκέψη της. Η Κατερίνα Κατράκη αγναντεύει την ψυχή της από ψηλά, μέσα από το «Παράθυρο», την πρώτη ποιητική της συλλογή. Κάθε ποίημα εξεικονίζει το όνειρο, εξανθρωπίζει ή απογυμνώνει τον άνθρωπο, αναδεικνύει το λόγο. Ο στίχος, σύγχρονος και δυναμικός, οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα μοναδικό λεξίπλου: στη ζωή, τον έρωτα, την κάθαρση, με από μηχανής θεό την ίδια τη δημιουργό.

ΜΕΣΟΤΗΣ
Είπες να περιμένω.
Κι είπα θ’ αφήσω την πόρτα μου μισάνοιχτη
λίγο κλειστή, λίγο ανοιχτή^.
δε θέλω τ’ άκρα - είναι κακίες, καθώς λένε.
Σε περιμένω.
Δε σε λατρεύω, δε σε μισώ.
Μες στην απάθεια παλεύω να σε κλείσω^.
δε θέλω τ’ άκρα - με ζαλίζουν.
Κι όσο αναμένω,
μέσα απ’ την πόρτα μου κυλούν νόθες σχέσεις,
στιγμές και λόγια του συρμού,
άτομα κρύα με κλειδιά που δεν κλειδώνουν,
-          αλήθεια εσύ έχεις το κλειδί;

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Κι είν ’ αλήθεια^.
δεν είμαι πλέον άνθρωπος
και δε μιλώ ανθρωπινά,
για την ακρίβεια δε μιλώ πολύ,
ίσως να μη μιλώ καθόλου.
Ρώτησες αν φοβάμαι.
Δε νιώθω φόβο.
Αυτοί που έχουν τα σκοινιά και με κρατούν
καλά γνωρίζουν
και δε μ’ αφήνουν να πετάξω για πολύ.
Καταλαβαίνεις…

ΦΩΤΙΑ
Σήμερα το φως έγινε μια βροχή στεγνή,
κομματιασμένη, από ασήμι.
Πόσο φοβάμαι όταν βρέχει θάνατο.
»Κοίτα πώς μου άσπρισαν τα μαλλιά.
Είναι η βροχή που πέφτει και μου καίει την καρδιά.
Κοίτα τα μάτια μου…
Χτες ήταν πράσινα και ζωηρά^.
σήμερα μπλάβα, θολωμένα.

»Κοίτα πώς μου κόβεται η ανάσα.
Δεν ανασαίνω^.
έμαθα να ζω στα σκοτεινά, δίχως αέρα.

»Πια δε ρουφάω τη γιορτή, τις ευωδιές του κόσμου ^.
μου έχουν πάρει το μυαλό οι κραυγές γι’ ανάσα.
Ο ήλιος μου κοκκίνισε από ντροπή^.
τα μάτια μου θρηνούν πράσινες χαρές
και δροσερά αγκαλιάσματα.

»Δεν έχω ανάσες ^. μου τελειώνουν.
Με σφίγγει η δίψα για νερό κι αγάπη^.
μου λείπει ο καθαρός ο ουρανός και το
κατάλευκο φεγγάρι.


ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΩ
Έλιωσαν τα φτερά μου στο κυνήγι του άπιαστου.
Σκόρπισαν στη θάλασσα και πάνε.
Κι όλα γύρω μου μπλε, όλα σκοτάδι.

Όλα τα θέλω και μπορώ πάγωσαν μέσα μου.
Έκλαψαν που ’μαι είκοσι χρονώ και με προσπέρασαν.
Κι όλα γύρω μου πια χτες πικρό κι απόμακρο.

Όλης της νιότης μου η ορμή σπάραξε μέσα μου.
Γέννησε πόνο και θυμό που με διέλυσαν.
Και το κορμί μου ένας καημός για μια συγχώρεση.





ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΠΟΤΟΜΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ

Αφέσου στη ζωή.
Μέχρι να βρεις το πώς θα ζήσεις
θα ’χεις ξεχάσει το γιατί.



Α-ΤΙΤΛΟ
Έτσι είναι η ευτυχία.
Σε δόσεις
Μικρές, γαλάζιες, φωτεινές.
Είναι εκεί.
Απλώνεται στα πόδια σου.
Μα στην ουσία
εσύ την προσκυνάς
με τ’ αλμυρά σου δάκρυα.
Και πώς να την αγγίξεις δίχως πόνο.
Και πώς να τη λατρέψεις αν δεν τη φοβηθείς.
Γιατί είναι ελεύθερη.
Κι αν τη δεσμεύσεις
παραδίνεται.
Στο διπλανό σου.


ΑΝΑΙΜΑΚΤΟΙ
Με το παράλογο πονούν
κι επιστρέφουν στη λήθη.
Τις συγκινήσεις αποφεύγουν
και τα πάθη.
Εξοβελίζουν την πιθανότητα για λάθη
αιμάσσουν μόνο στη φραγή της λογικής
μα σπαρταρούν στην οδύνη της στιγμής
που τους τρυγάει.
Δε μετανιώνουν.
Πώς ν’ αρνηθείς -αλήθεια- μια ολόκληρη ζωή;


ΙΚΕΣΙΑ
….Μα ναι, σε ξέρω.
Στα μονοπάτια των ονείρων μου έχεις μπει,
με κράτησες από το χέρι
και με οδήγησες κρυφά
μες στα δικά σου μέρη
που δεν έχει ξαναδεί
ανθρώπου ποτέ μάτι.

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
Ο δρόμος σου μυρίζει γιασεμί
και περπατήματα σ’ αυλές λουλουδιασμένες.
Η σκάλα σου ανεβαίνει στο φεγγάρι
και το κατώφλι σου βγάζει στο καλοκαίρι.
Οι δρόμοι σου θα είναι ανοιχτοί.
Μη φοβηθείς ποτέ να τους τολμήσεις.
Οι μέρες σου θα είναι φωτεινές
κι ο ήλιος ντροπαλός θα προσκυνάει.
…
Ο δρόμος σου μυρίζει  γιασεμί
κι όταν περνάς πάντα είναι ανθισμένος.
Όταν μακριά του όμως περπατάς
είναι έρημος… απλώς δυστυχισμένος.


Μια φωτογραφία για την ποιήτρια και μια λέξη …

Γράφει η Κατερίνα Κατράκη
Έξοδος
Ο δρόμος της φυγής από το λίγο.
Ο δρόμος της αποφυγής του.
Αθόρυβη ή ηρωική, προς τα άνω ή εμπρός, σε οδό πεπατημένη ή μη.
Ο αναγνώστης πορεύεται στα χνάρια του ποιητή, - ίσως, όμως, και να προπορεύεται. Αναγνωρίζει τον εαυτό του στις προθέσεις του στίχου και κάνει check-in στο όνειρο και την ψυχή του: μέσα από ανοιχτά παράθυρα, από τα άκρα που δήθεν πλήττουν την αρετή, από αόρατα σκοινιά που κατευθύνουν το εγώ. Μόνος σκοπός η πτήση ενάντια στην αναμονή, η διαδήλωση απέναντι στο ίσως, η απόφαση για τη ζωή, με το γιατί σε σχέση με το πώς.
Με όχημα τον άνθρωπο και την ελεύθερη βούληση, χαράσσεται κέλευθος, εμφανίζεται το καινό και το παλιό ανασαίνει νέο αέρα.
Κι ο ποιητής σε προ(σ)καλεί:
Καλώς ήρθες, καταδύτη της ποιήσεως.
Ο εξοπλισμός σου λίγος
και η εξάρτυσή σου ελαφρά.
Έχεις μόνο μια ανάσα…
Σ’ ευχαριστώ, Κωνσταντίνα μου.

insterea.gr