"Burlesque" - του Πάνου Κοκκίδη

Το Βurlesque Lounge είναι ένας θεϊκός χώρος στο Λος Άντζελες. Κανείς δεν καπνίζει, όλοι οι πελάτες είναι ντυμένοι στη πένα και η σκηνή είναι κάπως μικρότερη από την αντίστοιχη του Μουλεν Ρουζ. Τα νούμερα είναι εκπληκτικής ομορφιάς με κίνηση που θα ζήλευε και το μπαλέτο του Μάϊκλ Τζάκσον. Οι χορεύτριες είναι φτωχαδάκια που μοιράζονται μια πίτσα μετά το τέλος της παράστασης. Η Σερ τριγυρίζει εκεί μέσα ως εκτός συναγωνισμού μανταμ και υπερασπίζεται το επάγγελμα με ρομαντισμό belle Epoque. Μετά από 10 χρόνια ξαναβγαίνει στην οθόνη περισσότερο για κάποια εύκολα χρήματα με ένα τραγούδι παρά με φιλοδοξίες για κάτι μεγαλύτερο. Παρομοίως και ο Στανλεϊ Τούτσι που υποδύεται ένα χιλιοπαιγμένο ρόλο του ομοφυλόφιλου, εραστή-αδελφού-φίλου της ντίβας που ξεπέφτει ακολουθώντας την πεπατημένη.

Ένα φτωχό κορίτσι απ την βαθιά αμερικανική επαρχία όμορφο και λαχταριστό, αποφασίζει να γίνει ντίβα στο Burlesque. Φτάνει στο μαγαζί και ρωτάει τον μπάρμαν. «Ποιόν πρέπει να πηδήξω για να ανέβω σ αυτή τη σκηνή»; Η συνέχεια επι της οθόνης…

Προσωπικά με ενοχλεί πολύ το κλισέ αυτού του είδους. Σ’ αυτό το movie τα πάντα ακολουθούν παλιότερες και επιτυχημένες συνταγές. Η κλισεδιά στο φόρτε της. Πλην όμως προς το γυαλιστερό της. Κάτι σαν Γκόλντεν Χώλ τα Χριστούγεννα. Κι είναι επόμενο γιατί πρόκειται για πολύ ακριβή παραγωγή.

Η φτωχιά κοπέλα, με την οποία ταυτίζεσαι εύκολα, θα γίνει η μεγάλη ντίβα και θα βγάλει τα λεφτά των ονείρων της. «Κι αν σου κάτσει; » Έλεγε μια παλιά διαφήμιση του ΟΠΑΠ και φυσικά της κάθεται γιατί η φτωχιά ονομάζεται Κριστίνα Αγκιλέρα είναι ξανθιά και έχει μια φωνάρα από δω μέχρι την Αριζόνα. Άσχετο αν τα σκάτωσε στο super bowl δεν παύει να είναι μια τεράστια φωνή και μια παρουσία που κοντεύει να σπάσει την οθόνη. Σίγουρα η Σερ θα έκανε με λύπη την σύγκριση γιατί ήταν στην θέση της δυο δεκαετίες πιο παλιά. Η Αγκιλέρα αλωνίζει την σκηνή και την ταινία με εξαιρετικά τραγούδια και πολύ φανταιζί χορογραφίες.

Πίσω όμως από τις χορογραφίες και το φιλμάρισμα τρεμοπαίζουν σκηνές, σκιές, δευτερόλεπτα και feeling από το All that Jazz και διάφορα άλλα musical (Chicago, Cabaret κλπ ) από τα οποία φαίνεται να έχει εμπνευστεί αν δεν απατώμαι ο σκηνοθέτης. Ένα αόρατο χέρι τον συγκρατεί όμως και τον οδηγεί στην πεπατημένη αλλά με πολύ ακριβά συστατικά. Τέλειες μουσικές ενορχηστρώσεις οργανωμένες ντύνουν την Αγκιλέρα και της αφήνουν διάπλατα ανοιχτή την πόρτα να περάσει και να κάνει αίσθηση με την φωνή της και την παρουσία της. Όλα πλούσια και καλογυρισμένα. Λείπει το πάθος και η τρέλα ενός σκηνοθέτη που θα μιλήσει στην ψυχή μας με λεπτότητα και ζεστασιά. Ο ψαγμένος θεατής θα παρακολουθήσει την ταινία με ουδέτερη διάθεση, ο καινούργιος νεαρός θεατής ίσως δείξει περισσότερο ενδιαφέρον. Είναι μια ταινία που δεν τολμάς να την πεις κακιά αλλά δεν θέλεις να την πεις και καλή. Ούτε μέτρια. Αν σε αγγίξει την λες καλή αν όχι πας παρακάτω. Βέβαια τα βραβεία άρχισαν από τώρα να την ακολουθούν με πρώτο την χρυσή σφαίρα καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού για το τραγούδι της Σερ You haven’t seen the last of me. Έχω την εντύπωση πως με αυτή την ταινία η Αγκιλέρα κατοχυρώνεται σαν μια απ τις μεγάλες ντίβες του τραγουδιού στην Αμερική. Το καταλάβαμε με όλους τους δυνατούς τρόπους και το Burlesque ήταν ένας απ αυτούς.

Η ταινία Burlesque παίζεται τώρα στους κινηματογράφους της Αθήνας.

protagon.gr

Δείτε το τρέηλερ: