Η νυχτερινή αύρα του Μεταξουργείου - της Ρίτσας Μασούρα

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας απέβαλα ένα μεγάλο κομμάτι του μικροαστικού συντηρητισμού μου για μια από τις παλιότερες γειτονιές της Αθήνας, εκεί όπου μπορείς να ανταμώσεις με την απαξιωμένη στις μέρες μας πολυπολιτισμικότητα και να αναμετρηθείς με μοναχικά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, ανακαινισμένα νεοκλασικά, αλλά και υπερσύγχρονες πολυκατοικίες, αυτές που διαμορφώνουν το επίπεδο των τιμών και ορίζουν το πλαίσιο αναβάθμισης του περιβάλλοντος χώρου.

Ναι, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, υπό βροχή και δίχως navigator(!) προσπαθούσα να βρω το Cabaret Voltaire, στο Μεταξουργείο. Καλεσμένη των εκδόσεων «Θαλασσί» επρόκειτο να μιλήσω για το βιβλίο της Ειρήνης Κανακάκη «Ανθολόγιο θεατρικών μονολόγων». Ανθρωπος των νοτίων προαστίων, με την ασφάλεια τρόπο ζωής, είχα πραγματική δυσκολία να απαλλαγώ από το σύνδρομο του φόβου που μου είχαν εμφυσήσει για την περιοχή κάποιοι φίλοι, κυρίως όμως τα μίντια, που εργολαβικά τρομοκρατούν τους βολεμένους ανθρώπους. Η δέσμευση μου, όμως, απέναντι στην εκδότρια μ' έκανε να καταφθάσω άρον άρον και ξαναμμένη στην περιοχή.

Στις αρχές του χρόνου είχα διαβάσει ότι το Μεταξουργείο θα είναι το επόμενο «μεγάλο γεγονός» της πόλης. Εκεί θα πραγματοποιηθεί η νέα ανακαίνιση, μετά του Ψυρρή και το Γκάζι. Ποιος όμως και πώς θα παρενέβαινε στο πιο τυπικό πολεοδομικό στερεότυπο της παλιάς Αθήνας με τόσο έντονα τα χαρακτηριστικά μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς; Και είναι αλήθεια ότι το βράδυ της Δευτέρας, ψάχνοντας για πάρκινγκ, διασταυρώθηκα με εργατικούς Κινέζους, είδα λαθρομετανάστες να εξαφανίζονται πίσω από θεοσκότεινες πόρτες, προσπέρασα ένα τεράστιο «Πωλείται» στον πάνω όροφο ετοιμόρροπου κτιρίου, πρόσεξα δυο-τρεις αστέγους που κουβέντιαζαν στην είσοδο της «Στέγης Αστέγων», προσπέρασα έναν τεράστιο μαύρο, κουλουριασμένο στο σκαλί παλιάς πολυκατοικίας, και έκανα πως δεν είδα τον νεαρό πλεϊμπόι με την Πόρσε που αναζητούσε μια ζεστή σάρκα για τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες.

Και ύστερα, όταν το μάτι προσαρμόστηκε στο περιβάλλον, εντόπισα διώροφα ημιφωτισμένα σπίτια, μεταμοντέρνες πολυκατοικίες σε χρώμα γκρι, θέατρα-αποθήκες, γκαλερί, φαγάδικα, μπαρ και κατάλαβα ότι η επόμενη γειτονιά που θα ανακαινιστεί, θα είναι πράγματι το Μεταξουργείο, αρκεί να μην εξελιχθεί κι αυτή σ' ένα ακόμη αστικό παραμύθι!

Ανταγωνισμός τάσεων, συνάντηση του παλιού με το καινούργιο! Τι θα υπερισχύσει, αναρωτήθηκα, καθώς πάρκαρα έξω από παλιές αποθήκες, δίπλα σ' έναν κυρτωμένο ευκάλυπτο. Εβγαλα βιαστικά το κινητό και απαθανάτισα στιγμές. Αίφνης ο φόβος εξουδετερώθηκε.

Κοίταξα γύρω μου. Κανείς δεν με απείλησε, όπως με είχαν προειδοποιήσει, κανείς δεν μου ' κλέψε την άδεια τσάντα - «μην πάρεις τίποτα μαζί σου», μου είπαν. Ανοιξα την πόρτα και μπήκα στο Cabaret Voltaire. Η αύρα του Μεταξουργείου ήδη είχε καταρρίψει ένα ένα τα αρνητικά επιχειρήματα μου και ο Σαίξπηρ με τον Πίντερ και τον Ντάριο Φο έμοιαζαν παιγνίδι στο κείμενο μου.

cabaretvoltaire.gr