Τούτη την άνοιξη ζητείται απεγνωσμένα μέση οδός - της Ρίτσας Μασούρα

Ας το παραδεχθούμε. Τούτες τις πρώτες μέρες του Μάρτη, τα συναισθήματα όλων είναι ανάμεικτα. Χαρά και λύπη σε έναν άνισο αγώνα. Από τη μια η άνοιξη. Η λέξη από μόνη της δημιουργεί προσμονές, προσδοκίες. Προάγγελος του καλοκαιριού, της ανεμελιάς, της μετάθεσης της έγνοιας για τον επόμενο χειμώνα. Θεωρητικά τουλάχιστον. Από την άλλη, το επικαιροποιημένο Μνημόνιο. Φορτισμένο, δαιμονοποιημένο. Μαζί του, η επικείμενη σύνοδος της 25ης Μαρτίου. Μέγα στοίχημα για τον Ελληνα πρωθυπουργό, προαναγγελθέν Βατερλώ για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Και συν τοις άλλοις, περίεργος ημερολογιακός συμβολισμός για τους προσκολλημένους στις εθνικές επετείους.

Ας μην εθελοτυφλούμε. Τα ζόρικα βρίσκονται μπροστά μας. Η Moody’ς, ελέω αγνώστου θεού, μας υποβαθμίζει. Στην αγορά, ύστερα από ελάχιστους μήνες κατασκευασμένης ευφορίας, τα εναπομείναντα ίχνη εμπιστοσύνης έχουν εξαφανιστεί. Οι εστίες ανασφάλειας του πολίτη πολλαπλασιάζονται. Η αβεβαιότητα των νέων είναι όσο ποτέ προβεβλημένη. Και το ζύγι. Ναι, συνεχές, κουραστικό, λες κι έγινε φετίχ της καθημερινότητας του Ελληνα. Λες και το Σύμπαν συνωμοτεί για τα χειρότερα. Τι πιο μοιραίο, τελικά!

Πολλοί Ελληνες νιώθουν θυμό. Κι ας φταίει ο καθένας στον βαθμό που του αναλογεί για το σημερινό το χάλι. Θυμό για όσα εξακολουθούν να του κρύβουν. Για τις μισές αλήθειες, τις λειψές αποφάσεις, που κι αυτές, όταν δημοσιοποιούνται, αφορούν ελάχιστους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Για την αδράνεια που στις περισσότερες περιπτώσεις έχει να κάνει με το ευθυνόφοβο του Ελληνα γραφειοκράτη κι όχι με τον φόβο της ανάληψης πολιτικού κόστους. Για τις επενδύσεις που δεν έρχονται, το Ελληνικό που περιμένει καρτερικά το νυμφίο. Για την υποκρισία και τα πισωγυρίσματα. Και να ’ταν μόνον αυτά! Ο πολίτης διά της μεθόδου της κυβερνητικής διαρροής γίνεται μάρτυρας της κραυγαλέας ασυμφωνίας μεταξύ υπουργών της κυβέρνησης και των ύβρεων που εκτοξεύουν οι μεν προς τους δε, εξωθώντας τον πρωθυπουργό σε ρόλο παιδονόμου. Παράλληλα εγκλωβίζεται στα παίγνια των συντεχνιών, στον παρηκμασμένο και αναποτελεσματικό συνδικαλισμό. Παγιδεύεται, τέλος, στους μονοδρόμους συγκεκριμένων πολιτικών μειοψηφιών που δεν αντιτάσσουν σοβαρές, υλοποιήσιμες λύσεις, αλλά ξοδεύουν τον χρόνο τους ως κλασικοί νάρκισσοι απέναντι στον καθρέφτη σ’ έναν ιδιότυπο και αδιέξοδο μονόλογο.

Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και οικονομολόγοι πιστεύουν ότι η χώρα χρειάζεται θεραπεία-σοκ. Πολύ πιο σκληρά από τα σημερινά μέτρα και ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές. Ξεχνούν όμως την αλλαγή νοοτροπίας. Γιατί όσοι μπορούν να ξεστρατίσουν, στιγμιαία μόνο, από τη λογική των αριθμών, γνωρίζουν ότι μόνο μια εκ βάθρων αλλαγή νοοτροπίας θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα της χώρας και κατ’ επέκτασιν τον πολίτη. Στην αντίθετη περίπτωση, η κατίσχυση των αριθμών και η θεραπεία-σοκ θα δημιουργήσουν πλήθη ρακένδυτων, θλιμμένων ανθρώπων, σαν αυτούς που αντίκρισα στη Σόφια, λίγο μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού... Τούτη την άνοιξη ζητείται μέση οδός!

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ