Για ένα 10χρονο κοριτσάκι που έγινε πόρνη - της Ευγενίας Παυλοπούλου

«Γιορτή» αποκαλούν κάποιοι φίλοι και γνωστοί την Ημέρα της Γυναίκας. Είπαν και χρόνια πολλά και απόρησα με την άγνοιά τους. Κάτω από τη γλώσσα μου έτρεμε η απάντηση «αυτή η μέρα δεν είναι γιορτή, είναι ημέρα μνήμης».

Θα ευχόμουν να μην υπήρχε. Όχι, δεν θα την ήθελα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αν δεν υπήρχαν τα 10χρονα κοριτσάκια στις γειτονιές της Ταϊλάνδης και της Καμπότζης που χωρίς να το επιλέξουν βγάζουν το παιδικό κορμάκι τους «στο παζάρι» και θυσιάζουν τα παιδικά τους όνειρα στην πορνεία για να εξοικονομήσουν ένα κομμάτι ψωμί για τα αδέρφια τους.

Όχι, δεν θα την ήθελα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αν η άμοιρη 16χρονη από τη Ζιμπάμπουε είχε την δυνατότητα να ζητήσει την τιμωρία των τριών ανδρών που τη βίασαν σε ένα σοκάκι της γειτονιάς της.

Όχι, δεν θα την ήθελα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αν τα 12χρονα κορίτσια στην Ινδία είχαν την ευκαιρία να μάθουν γράμματα και να αρνηθούν να παντρευτούν έναν άντρα που ποτέ δεν γνώρισαν στη ζωή τους.
Όχι, δεν θα την ήθελα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αν ήξερα ότι η κακοποίηση και ο ξυλοδαρμός μίας γυναίκας από έναν άνδρα τιμωρείται σε κάθε χώρα του κόσμου.

Όχι, δεν θα την ήθελα τη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αν εκείνη η τραγική φιγούρα της Ιρανής εγκυμονούσας δεν σερνόταν αιμόφυρτη μπροστά στις κάμερες των τηλεοράσεων γιατί οι δικαστές της χώρας της αποφάσισαν ότι έπρεπε να καταδικαστεί σε θάνατο με λιθοβολισμό επειδή απάτησε τον σύζυγό της.
Δεν έχω άλλη επιλογή, όμως, όχι ως γυναίκα αλλά ως άνθρωπος, να την θέλω τη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ουσιαστικά, την χρειαζόμαστε όλοι, μας άνδρες και γυναίκες, αυτή τη μέρα μνήμης.

Γιατί; Γιατί πάνω από 1 εκατομμύριο ανήλικα κοριτσάκια καταλήγουν κάθε χρόνο στην πορνεία. Γιατί πάνω από 50 εκατ. κορίτσια σήμερα δεν ξέρουν τι σημαίνει ‘μαθαίνω γράμματα’ και δεν θα το μάθουν ποτέ. Γιατί αυτά τα παιδιά του σήμερα και μητέρες του αύριο δεν θα καταφέρουν ποτέ να εξασφαλίσουν μία καλύτερη ποιότητα ζωής για τις ίδιες και τα παιδιά τους. Γιατί εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες στις ξεχασμένες γειτονιές του πλανήτη μας θα συνεχίσουν να βιάζονται και να σιωπούν, να κρύβουν τις πληγές τους επειδή απλούστατα κανένας δεν πρόκειται να τις καταλάβει, να αποδώσει δικαιοσύνη και να νοιαστεί για την επούλωσή τους.
Τη  χρειαζόμαστε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έτσι για να δραπετεύει έστω και μια-δυο μέρες το χρόνο η τραγική αλήθεια της ζωής εκατομυρίων μη προνομιούχων γυναικών, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, μπας και κάποια μέρα το 10χρονο κοριτσάκι που έγινε πόρνη στην Καμπότζη διαπιστώσει ότι ως γυναίκα πλέον μπορεί να αλλάξει την τύχη της, μπορεί να πει όχι στην εκμετάλευση.

Τη χρειαζόμαστε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας για να θυμόμαστε ότι ο σεβασμός προς το πρόσωπο και τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών δεν είναι αξία που αλλάζει και διαμορφώνεται ανάλογα με τις πολιτιστικές αξίες και τα πιστεύω διαφορετικών λαών, αλλά βασική αρχή που θα πρέπει να καθορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Γιατί άσχετα με το πού μεγαλώνει ή ζει μία γυναίκα δεν παύει να είναι άνθρωπος. Γένους θυληκού μεν, άνθρωπος δε.

ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ