Πυρηνική ενέργεια: Δεν είναι πράσινη, δεν είναι ασφαλής και είναι ακριβή - του Κώστα Ζαχαριάδη

H ανθρωπότητα με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί την προσπάθεια των Ιαπώνων να σταματήσουν την τήξη των πυρηνικών αντιδραστήρων που επλήγησαν από τον σεισμό. Αποδεικνύεται δυστυχώς με τον πιο τραγικό τρόπο ότι, ακόμη και σε μια χώρα που προβάλλεται σαν πρότυπο εγκατάστασης πυρηνικών μονάδων υψηλής τεχνολογίας, η πυρηνική ενέργεια πάσχει. Σήμερα το 15% περίπου της παγκόσμιας ηλεκτρικής ενέργειας προέρχεται από πυρηνική ενέργεια.

Ιστορία πυρηνικών ατυχημάτων

Η ιστορία της ατομικής τεχνολογίας είναι μια ιστορία ατυχημάτων, χωρίς να είναι πάντα γνωστές όλες οι συνέπειες από αυτά. Μερικά από τα ατυχήματα:

* Sellafield, Μεγάλη Βρετανία, 1957

* Three Mile Island, 1979, ΗΠΑ

* Τεννεσσί, 1979, ΗΠΑ

* Ιαπωνία, 1981

* Chernobyl, 1986, ΕΣΣΔ

* Tokaimura, Ιαπωνία, 1999

* Mihama, 2004, Ιαπωνία

* Ιαπωνία, 2011

Στην Ε.Ε., τρεις μεγάλες χώρες της αποφάσισαν να προχωρήσουν σταδιακά στην κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας. Η Ιταλία το 1987 με δημοψήφισμα, η Γερμανία με συμφωνία SPD-Οικολόγων και, τέλος, η Ισπανία.

Αυτή την τάση θέλουν να αντιστρέψουν οι βιομηχανίες των πυρηνικών, με πρόσχημα μεταξύ άλλων και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Επικαλούνται ότι η πυρηνική ενέργεια είναι «καθαρή», σε ό,τι αφορά τα αέρια του θερμοκηπίου, ότι πλέον είναι πιο ασφαλής και ακόμη ότι είναι και φτηνή.

Δεν είναι ΑΠΕ: Τα σημερινά γνωστά αποθέματα πυρηνικών καυσίμων με τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης επαρκούν για περίπου 50 χρόνια. Όσο θα εξαντλούνται τα αποθέματα θα οδηγούμαστε σε πιο «βρόμικα» κοιτάσματα πυρηνικού καυσίμου που θα είναι δυσκολότερο να χρησιμοποιηθούν. Ως απάντηση στο πρόβλημα του φαινομένου του θερμοκηπίου δεν συμβάλλει στην αύξηση των αερίων μέσα από τη λειτουργία του εργοστασίου αλλά συμβάλλει μέσα από την εξόρυξη και επεξεργασία της πρώτης ύλης που τροφοδοτεί το εργοστάσιο. Έτσι, ακόμη και σε ό,τι αφορά τις εκπομπές αερίων, έπεται των ΑΠΕ.

Δεν είναι ασφαλής: Όσο και αν εξελιχθεί η ανθρώπινη τεχνολογία, η πιθανότητα ενός μεγάλου σεισμού σε χώρες με ισχυρή σεισμικότητα, ακόμα και σαν την Ελλάδα, αφήνει ανοιχτό το παράθυρο των πιθανοτήτων για πυρηνικό ατύχημα. Ένα ατύχημα που μπορεί να σημαδέψει τον τόπο που θα συμβεί για χρόνια. Σήμερα που ζούμε την περίοδο της μεγάλης ανόδου των φονταμενταλιστικών κινημάτων και της τυφλής βίας, η ύπαρξη πυρηνικών εργοστασίων σε επικίνδυνες ζώνες του πλανήτη, όπως η γειτονιά μας θα έβαζε περίεργες ιδέες σε επίδοξους σωτήρες που σκέπτονται να τιμωρήσουν τον κόσμο και να βρεθούν στην αγκαλιά του Αλλάχ, του Χριστού, του Βούδα ή όποιου άλλου θέλουν να τους υποδεχτεί.

Δεν υπάρχει λύση για τα απόβλητα: Η σημερινή λύση της απόθεσής τους σε βαθιές θάλασσες πέρα από τα ότι δεν είναι αειφόρος και υποθηκεύει το μέλλον των ερχόμενων γενεών, καθώς εξαντλεί έναν πόρο μη ανανεώσιμο, ενδέχεται να δημιουργήσει μελλοντικά κινδύνους μη διαχειρήσιμους. Το πυρηνικό λόμπυ παίζει με τις λεπτές και εύθραυστες ισορροπίες στα θαλάσσια οικοσυστήματα. Η αποσυναρμολόγηση των πυρηνικών εγκαταστάσεων, το ρίσκο της «τροφοδότησης» της βιομηχανίας των πυρηνικών όπλων, παραμένουν και στις σημερινές συνθήκες αναταραχών και ανασφάλειας επικαιροποιούνται.

Δεν είναι φτηνή: Ο μύθος αναφέρεται στο κόστος παραγωγής της πυρηνικής ενέργειας σε σχέση με τις άλλες μορφές. Για να βγει χαμηλό το κόστος της πυρηνικής ενέργειας δεν υπολογίζεται το κόστος της διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων ούτε και αυτό της αποσυναρμολόγησης και διαχείρισης των πυρηνικών εγκαταστάσεων μετά τη λήξη της λειτουργίας τους. Ας τα υπολογίσουν, να δούμε πόσο τελικά κοστίζει αυτή η μαγική λύση.

Η λύση στο παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα και την κλιματική αλλαγή είναι η εκμετάλλευση του ανεξάντλητου πλούτου των ΑΠΕ. Η αποδέσμευση από την πυρηνική ενέργεια οφείλει να είναι κεντρικός στόχος της Ελλάδας, των Βαλκανίων και της Μεσογείου ως ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής που επηρεάζει τη χώρα μας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πολιτικής ένωσης και ολοκλήρωσης στην οποία μετέχουμε.

Ο ενεργειακός σχεδιασμός της Ελλάδας πρέπει να δείχνει τον δρόμο για δομικές αλλαγές στο σημερινό μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης ενέργειας και θα πρέπει να συνδυάζει επιστημονικές, περιβαλλοντικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτικές παραμέτρους. Η προστασία του περιβάλλοντος, η ισόρροπη περιφερειακή ανάπτυξη, η ενίσχυση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας μέσα από τις ΑΠΕ, είναι η μόνη βιώσιμη πολιτική πρόταση σε ένα κόσμο που οι δρόμοι του πετρελαίου είναι βουτηγμένοι στο αίμα και πλήρως ελεγχόμενοι από οικονομικά και πολιτικά κέντρα εκτός Ελλάδας. Ζούμε σε ένα κόσμο που πρέπει να απαλλαγεί από τον λιγνίτη και τον λιθάνθρακα, που είναι τα καύσιμα της περασμένης χιλιετίας και που θα οδηγήσει σε περιβαλλοντικό όλεθρο η συνέχιση της χρησιμοποίησής τους.

ΑΥΓΗ