ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Περί ποίησης και τεµπελιάς

Της Χάρης Ποντίδα

2/1/2011

Βραδιά ποίησης, Δευτέρα βράδυ, σε µια Αθήνα χωρίς µεταφορικά µέσα;
Δύσκολο… Αυτό σκεπτόµουν καθώς κατηφόριζα στον έρηµο δρόµο κοντά στην κεντρική πλατεία του Μετρό στο Γκάζι.

Στο θεατράκι του «Gazarte» (δίπλα ακριβώς στην αίθουσα συναυλιών) έλαβε χώρα βραδιά ποίησης µε καλεσµένο τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και οικοδεσπότες τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον δηµοσιογράφο Αρη Σκιαδόπουλο, που είναι οι µόνιµοι οικοδεσπότες της σειράς «Ενας λόγος παραπάνω».

Πέρυσι το δοκίµασε για πρώτη φορά στο «Zoom» η Λίνα Νικολακοπούλου µε µάλλον αµφίβολα αποτελέσµατα (αν και δεν περίµενε κανείς το ευρύ κοινό) και φέτος το τόλµησε ξανά σε νέα στέγη, ζεστή. Τελικά όποιος επιµένει µπορεί και να πετύχει. Αν και ήταν η πρώτη φορά (µας το είπαν οι ίδιοι) που η σειρά τιµήθηκε από τόσο µεγάλο ακροατήριο.

Ωρα 8.45 µ.µ. και το θέατρο µοιάζει µε φορτωµένο λεωφορείο σε ώρα αιχµής. Απίστευτο; Mέσα στον κόσµο διακρίνω τη Χαρούλα Αλεξίου, τη Νόνικα Γαληνέα, τον Γρηγόρη Ψαριανό, τον Γιώργο Χρονά, ανθρώπους του ραδιοφώνου, την τραγουδίστρια Ελεονώρα Ζουγανέλη. Το κοινό «µεικτό», από πολύ νεαρά άτοµα µέχρι και «ώριµα» ζευγάρια από 40 και άνω.

Επρεπε να το περιµένω (σκέφτοµαι).Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δεν µιλάει εύκολα, ούτε κατεβαίνει τακτικά στην Αθήνα. Από την άλλη, είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να τσιγκλάει το κοινό και κυρίως να επιτίθεται ανοικτά – αυτό που θα λέγαµε χύµα και τσεκουράτα –στις «αδιαπραγµάτευτες αλήθειες» του χώρου του. Εκεί είναι που δεν πιάνεται µε τίποτα.

∆εν αργήσαµε να το διαπιστώσουµε κι εµείς. «Α, δεν θέλω χειροκροτήµατα», είπε στον ενθουσιώδη φαν που τόλµησε να κάνει την κίνηση όταν διάβασε µε τον χαρακτηριστικό κοφτό του τόνο ένα από πιο δηµοφιλή του ποιήµατα, το «Ενός λεπτού σιγή».

«Τα χειροκροτήµατα εµποδίζουν στο να νιώσουµετο ποίηµα. Βούβα λοιπόν για να το χαρείτε».

Στην εισαγωγή που έκανε για εκείνον ο Αρης Σκιαδόπουλος – «πολύ περήφανος άνθρωπος, από τους λίγους που αρνήθηκαν τη σύνταξη για ποιητές, όπως και ο άλλος κορυφαίος µας ποιητής, ο Καρούζος» – ο Χριστιανόπουλος ένιωσε κατευθείαν την ανάγκη να βάλει τα πράγµατα στη θέση τους. «Ηθελα να πω ότι η περίπτωση Καρούζου ήταν προβληµατική. Κατ’ αρχήν δεν ήταν κορυφαίος ποιητής. Καλός ναι, κορυφαίος όχι. Και τη σύνταξη την αρνήθηκε λόγω επάρσεως, γιατί δεντ ου έδωσαν την ανώτατη που είχαν ηδη δώσει στη Ζωή Καρέλλη. Αν ήταν αντράκι, ας την αρνιόταν από την αρχή».

Τα ποιήµατά του τα διάβασε ο ίδιος κάνοντας µια ανθολόγηση από τα πιο δηµοφιλή αλλά και τα λιγότερο γνωστά. «Από κορµί σε κορµί», «∆ιάλειµµα χαράς», «Ερωτας», «Η κακιά στιγµή», «Μπαξέ τσιφλίκι» κ.ά. όπως και ελληνικά επιγράµµατα που µετέφρασε ο ίδιος από τους ελληνιστικούς χρόνους, ποιήµατά του από το βιβλίο του «Εντευκτήριο», µεταφράσεις του από τη Σαπφώ, από τον ποιητή των αλεξανδρινών χρόνων Κριναγόρα, από τη σειρά «Ανακρεόντεια».

Η αίθουσα ήταν εντελώς σιωπηλή και προσηλωµένη. Οσοι τον άκουγαν πρώτη φορά σίγουρα θαύµασαν την οικονοµία του λόγου του, τη σαφήνεια αλλά και το «βάρος» που έχουν καµιά φορά οι καθηµερινές, απλές λέξεις. Απλές σε πρώτο επίπεδο...

Αλλά όσο λακωνικός και βαθύς είναι ο ποιητής Χριστιανόπουλος όταν γράφει τόσο… εξωστρεφής και καυστικός γίνεται όταν είναι να υπερασπίσει τις απόψεις του. Η ερώτηση (που του έθεσε ο Γρηγόρης Ψαριανός) αφορούσε την επικριτική άποψη που είχε καταθέσει σε συνέντευξή του, πριν από µια δεκαετία περίπου, για τον Σεφέρη. Είχε αναθεωρήσει άραγε;

«Καθόλου», απάντησε. «Η αντίρρησή µου πηγάζει από κάποιες µικρές λεπτοµέρειες. Ο Σεφέρης αποδέχτηκε να αλλάξει τον τίτλο του ποιήµατος “Κύπρον ου µ’ εθέσπισεν” και νατ ο κάνει “Ηµερολόγιο Καταστρώµατος Γ’” κι έτσι πήρε το Νοµπέλ. Ε, να χέσω τέτοιο Νοµπέλ». Και για τον Ελύτη είχε εκφράσει πολλές φορές τις αντιρρήσεις του. Συγκεκριµένες αντιρρήσεις που αφορούσαν τον τρόπο ζωής του. «Τον επέκρινα– και τουτο είχα πει στα ίσια και µετά δεν µου µίλαγε. Ηταν τεµπέλης. Ηταν από πλούσια οικογένεια και ζούσε µια ζωή µε το χαρτζιλίκι της µαµάς του και των αδελφών του για να είναι απερίσπαστος και να γράφει ποίηση. Μα είναι δυνατόν, επειδή είσαι ποιητής, να τεµπελιάζεις και να τρέχεις µε τις πιτσιρίκες;».

Nαι, αλλά και ο Σαχτούρης δεν δούλεψε ποτέ (παρατήρηση από το κοινό). «Μα είναι ολόκληρη συνοµοταξία τεµπελχανάδων. Παράδειγµα είναι ο Ελύτης».


«Ανεξέλεγκτος ο βαθύτερος εαυτός µας»

Με τον ∆ιονύσιο Σολωµό ασχολήθηκε χρόνια, έγραψε γι’ αυτόν επτά βιβλία, τον θεωρεί µέγιστο ποιητή, αυτό όµως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήταν µπάσταρδος.

«Αφού ήταν; Είναι αµάρτηµα να το πω; Πολλοί µε έβρισαν, άκουσα τα πάντα, αλλά έχω δίκιο. Οι µελετητές το έχουν πει κι εγώ απλά το υπογράµµισα. Αλλά είναι επιπόλαιοι οι Ελληνες, δεν εννοούν να διαβάσουν – αν διάβαζαν αυτά που έχω γράψει θα καταλάβαιναν. Αλλά θέλουν τα ινδάλµατά τους καθαρά».

«Τα πολλά λόγια όµως είναι και κουραστικά, (το είχε επισηµάνει άλλωστε δυοτ ρεις φορές) καλύτερα δεν είναι να περάσουµε στον πάνω όροφο απ’ όπου φαίνεται φωτισµένη και η Ακρόπολη και να ακούσουµε τον ∆ηµήτρη Νικολούδη να παίζει τα τραγούδια του; Τριάντα τρία ποιήµατά του µελοποίησα ο ίδιος και µετά τέρµα. Του τελείωσε. Πώς ξεκίνησε αυτό και πώς σταµάτησε ούτε που ξέρω. Αυτό αποδεικνύει ότι ο βαθύτερος εαυτός µας είναι ανεξέλεγκτος».

Η βραδιά συνεχίστηκε µε τραγούδι, ποτό, συνωστισµό στο µπαρ και κουβέντες, όπως οφείλει να τελειώνει κάθε ποιητική βραδιά.

TA NEA

Ευχαριστούμε την κυρία Δανάη Λεάνη για την ενημέρωση