"Της Σημαίας η Φωνή [25η Μαρτίου 1821]" - Του Ανδρέα Κλουτσινιώτη
Εθνική επέτειος αύριο κι ο ποιητής Ανδρέας Κλουτσινιώτης, με τη γνωστή ευαισθησία του, δεν θα μπορούσε βέβαια να λείψει.
Ευλογημένη να 'ναι η ποίηση και τέτοιοι ποιητές που μας θυμίζουν, μας αφυπνίζουν, μας συγκινούν...
Λίγα λόγια για το ποίημα:
Η Σημαία μας η Ελληνική λοιπόν ομιλεί, απευθύνεται εις τη γλώσσα του '21 στον Έλληνα του Νεότερου Ελληνικού Κράτους.
Ερωτά, καταγγέλει, καυτηριάζει, καλεί, προτρέπει τον κάθε Έλληνα, τον καθένα εξ ημών να δει πίσω τις ρίζες του, να ξαναγεννηθεί, να αγωνισθεί για την Πατρίδα, τη Θρησκεία, την οικογένειά του, κυρίως τις μελλοντικές γενιές.
Με συγκίνηση παρουσιάζω λοιπόν τη γραφή μου αυτή, αφού αναφέρομαι σε Έλληνες Τιτάνες που αγωνίσθηκαν και έχυσαν το αίμα τους για την Πατρίδα.
Α.Κ.
Της Σημαίας η Φωνή [25η Μαρτίου 1821]
Έι συ ωρέ Έλληνα,
πώς κύλησες εις νέαν Σκλαβιά
στο γόνα πολλά να προσκυνής, είλωτας
ξένους, παλιούς αφέντες;
Πλήθος Τουρκιά ν΄αντρειώνεται,
αιώνες ύστερις στο νου,
χαμένη ψυχή, τη μοίρα σου
Κατής να την ορίζη;
--------------------------------------------------
Πώς άφηκες ωρέ
Σκουλήκι εις το χώμα αποκάτου να γενής;
Να σούρνεσαι σε λίρες, γρόσια
κ΄ βενετικά κόλακας μέρα νύχτα;
Ως σήμερον το πουγγί
στα Φράγκικα θερία
μ’ ίδρωτα κι αδελφωσύνης αίμα
έβαλες να γιομίζης.
Γιατί μωρ’ Έλληνα;
Ούτε ζωή; Ούτε τιμή ακολουθάς;
-------------------------------------------------
Γιάντα άφηκες ωρέ το δίκιον σου
σίγρι να κάνη απ’ μακριά
στου Αγέρα τις παγαποντιές,
φελούκα να βολοδέρνη;
Δούλος στα μπολούκια και τα ασκέρια
των Οχτρών μας, στη δούλεψή τους να βαστής
πολεμοφόδια, φίσκα στο νώμο σου
ζεϊρέδες κ’ λιανοντούφεκα!
Γερούσια για να κάμουνε αυτείνοι ούλοι
τους Έλληνες να βαρέσουνε!
Κύτα οι Σκύλοι έτοιμοι για το μεγάλο πλιάτζικο.
Αλλοίμονο σου μάνα μ’ και Πατρίδα!
Δε λένε να λαφρώσουνε τα περισά δεινά σου!
------------------------------------------------------
Γιάντα μωρ’ τις ελπίδες σου
στα σώψυχα της αντρειωμένης γης
λιθάρια μαύρα τις ταφιάζεις;
Είναι αξιωσύνης μέρες τούτες μωρ΄ Έλληνα
να τηράς μοναχά αντίκρυα λεβέντες στην ιστορίαν;
Που ‘ναι η ματιά σου ωρέ η ανθρώπινη;
Που ‘χασες την αφοβιά σου
κι αυτείνους τους κατατρέχεις;
Ήντα σκιάζεσαι ωσάν ανάλλαγο παιδόπουλο;
Το ’21 μέσα στα μπαυρέζικα σεντούκια,
τις κλειδωνιές επέταξες;
-----------------------------------------------------
Εγώ ‘μαι ωρέ Άπιστε που σου μιλώ,
η Σημαία σου η Ελληνική!
Κείνη που ευωδιάζει σα της βροχής το γιασεμί,
πνογή της Λευτεριάς
στα Νυχτοπέρατα του κόσμου.
Σταυρό αμόλυντον που ‘χω του Χριστού,
την Πίστιν μου εις μέτωπον καθάριο.
Μπροστάρη, Ατρόμητο πολλά
για Κύρη τον Χριστό μου τον επροσκυνώ.
Γαλάζα η Σκιά Του η Θάλασσα,
Λευκές οι Αρετές Της ψυχής ο Λόγος Του.
Κι ούλα αντάμα συνάχτηκαν παιδιά μ’
σχήμα τους μόδωσε αυτείνη η Αλήθεια.
---------------------------------------------------------
Του Καραϊσκάκη ζώνομαι τ’ άρματα,
στα ποδάρια βγάνω φτερά σαν αγιτός
στ’ Άγραφα να πετάγω.
Εις τα Μεγάλα και τα Νοητά
στη Πλάσιν τοιούτως να με θωρούνε.
Των Ηρώων κ’ του Έθνους μας,
φλάμπουρα Αντρειωσύνης τρουμπέτες
στη Πατρίδα μ’ πεσκέσι να τα χαρίζω.
Με τούτα οι μοίρες ούλων των Ελλήνων
νερό θε να γενούν να ξοδιψάσει ο Λαός.
Με στάρι και Ψωμί, στους ανάποδους καιρούς,
στα μέλλοντα για να φάγει.
Είτε όπως φρονίμως Πίστη βαστούνε οι ολίγοι,
είτε όπως πολλοί αυτείνοι που με παιδεύουνε,
η Δύναμη τούτη από ψηλά μου εδόθη
τη Μοίρα του κάθε ενού, με τη σηρά
που πρέπον είναι να ορίζω.
--------------------------------------------------------------
Έλληνα τήρα με ωρέ!,
Εγώ ‘μαι της Σημαίας η Φωνή,
Κείνη που καίγεις στη ταλαιπωρεμένη,
τη δόλια σου τη ζωή σου.
Εγώ ‘μαι μωρέ της Σημαίας η Φωνή,
αυτείνη που της φέρνεσαι σα κόρη νόθα.
Εις Τουρκοπάζαρον μ’ αποδιώχνης Έλληνα,
ω μαύρη μοίρα μου, με επέταξες εις τα σκούπρα!
Ιδές ωρέ Έλληνα πως με κατήντησες αλήθεια!
Σφακτό με ‘βαλες στο μαχαίρι
το θάνατο να ρουφήξω απόνα πότζι ρακή
να ιδώ, αφανισμόν μονομιάς και όλεθρον αντάμα!
Στα όνειρά σου γίνηκα μονάχα η Τυραγνία.
Χωρίς ψυχή, γιομάτη σκόρπιο αίμα και δάκρυα.
Της εσχατιάς γίνηκα το βδελυρό ανάθεμα,
ξεδιάντροπα οι διαφταρμένοι
δούλα στην Αγορά με διατιμούνε!
---------------------------------------------------------------
Όμως τούτο σου λέγω και κράταγε το
λόγο μου της Ρούμελης καρτέρι:
«Στημένη ολούθε θα κυματίζω, η Παναγιά για πάντα.
Σημαία του Έθνους μας του Ελληνικού
απάνου στο προαιώνιο το ιερόν ιστίο».
Κι αν κατάχαμα συ με κατέβασες
και με άφηκες Στερημένη γη,
Μύριοι Ήρωες τα σφαλισμένα παλεθύρια
του Χρόνου ανοίξανε να τρέξουνε
Ποταμοί με το αίμα τους,
τα λιόδεντρά μου να ποτίσουνε.
Τήρα μωρέ πως τούτοι μέσα
απ’ του Άδη τα σοκάκια, με κλαίνε κ’ με τιμούνε!
--------------------------------------------------------------------
Και συ;
Συ απ’ την καρδιά σου με ‘βγαλες Έλληνα,
σαν την κακιά σπορά, μαύρο το ριζικό μου.
Ρουμάνι με κοντόρεικον κι αγριόβατο με ‘νοιωσες;
Πανάθεμα συ γιάντα με ξεριζώνεις;
Πως το ’καμες τούτο μωρέ ;
Τα δάκρυα των καψερών μανάδων
δε συμπονάς; Γιάντα δε τα εσπλαχνίσθηκες;
Πως τράβηξες στη λήθη να χαθή
η θυσία τούτη η πιο ακριβή;
Αυτείνες ωρέ μόδωσαν τον ανθό τους!
Κληρονομιά, ελπίδα χρυσοκέντητη,
η γης της Πατρίδας μας η ιερή
αδάμαστη στην αφήσαν.
Τήρα μωρέ σήμερον που τελειώνει
και στη διχόνοια ζήτουλας μαραζώνη!
Για ιδές τη, πως τη γύμνωσαν
Νεράϊδα του παραμυθιού εις στο δάσος του Έρωτα,
η Άρτεμις των Ελλήνων η θεά
βάναυσα κείτεται μπαμπέσικα σκοτωμένη!
------------------------------------------------------------
Ποιος τη λύτρωση του Γένους μας
άραγες ωρέ Έλληνες γραφτό ‘ναι για να φέρη;
Σωτήρες αναλάβανε μονάχοι τους,
καταραμένοι να ‘ναι, ούλοι οι δοσίλογοι προδότες.
Αυτείνοι που ‘νεργούνε τους νόμους καθώς θέλουν,
ψευτοδιοίκησις που δίνη πολλά σε γιούς μου,
ψυχοπαίδια τους δολερή εντολή να με μισούνε!
Την υστερνή μου ανάσα γυρεύουνε σαν ύαινες
απ’ το ισχνό το σώμα μου μένα να αποπάρουν,
Μένα ωρέ! Τη Μάνα τους!
Μένα που στ’ Ήλιου τ’ άπλετον Φως
λάμπω για τη Λευτεριά με άγια αιώνων χάριν.
Μένα που τις Ιδέες ούλων των γενιών
ζωγράφος του Θεού ο Θεόφιλος
γραφτό μου ‘ναι να φκειάνω.
Για ιδές με το χρωστήρα μου, λιοτρόπια
και κόκκινες παπαρούνες σκεδιάζω στον Ουράνιο θόλο.
--------------------------------------------------------------------
Γινήκανε ούλοι
οι Πατριδοκάπηλοι ηγέτες!
Οι λογιώτατοι, οι ξενοσπουδαγμένοι
αμάλλιαγα, του Νέου Διαφωτισμού ανδρείκελα.
Κόπιες να μεράζουνε ψωμί το Μαύρο το σκοτάδι.
Τζιράκια των Σαξόνων, οι ψειργιασμένοι κόντηδες
ιδές τους που ανελάβανε Ρηγάδες
του Πνεύματος του Ελληνικού.
Η γνώσιν μας χωματιάσθηκε ολότελα
μέσα εις αραχνιασμένα βιβλία.
Τήρα ωρέ Έλληνα πως καίγωνται
στη Νέα Τάξη του Ψευτοπαρά η σκάρτη η πραμάτεια!
Οι οπορτούνες τα απορίχνουνε
για να ζεστάνουνε στη φωτιά
μνήματα ανθρώπινα και παγωμένα κόκαλα.
----------------------------------------------------------
Τούτα ‘ναι τα θρασίμια κ’ μας ανδραποδίσανε.
Ρήμαξανε τη γλώσσα την Ελληνική,
τουρκοκοτζάμπαση κάμανε το Δεσπότη,
να σκύφτη στον Παρά να σούρνεται Ικέτης.
Να θωρεί ο Λαός την Πίστιν του
μέσα στο βόρβορο και δικαίως να λέγει:
«Σημαία του Έθνους μου σ’ αφήνω άξια ορφανή!»
Τα Ιδανικά μας θάψανε εις μίζερες,
μικρές ζωές στ’ άθεου Εγωϊσμού τη Νέα Κοινωνία.
Η νέα Σημαία του Έθνους μας σήμερον αναφωνή :
«Όσα γεννά η Αλήθεια τα μακελεύει ο Παράς
χωρίς καμμιά βοήθεια». Κι ο Έλληνας;
Ο Έλληνας μαθές ωρέ αδέλφια μου
κολήγος γίνηκε, δούλος μαγαρισμένος.
Στα χτήματα της Ματαιότητας ταμπούρια
από Ψέμμα να ιδρώνη.
--------------------------------------------------------------
Συ Έλληνα κι αν βάσανα χίλια,
σπαθιάσανε των Ονείρων σου τα φτερά,
κι αν το σαρκίο σου ισχνόν για πεινασμένον
Φραγκοκαταραμένοι μακελεύουν,
Μη σκιάζεσαι ωρέ απ’ τις ξένες Σπάθες,
Σήκω ψηλά την κεφαλή σου μωρ’ Άπιστε Θωμά.
Στα μάτια τήρα με, στα μάτια μου
ιδές μέσα ίσαμε το μεδούλι.
Γιάντα καμώνεσαι μωρέ Μάνα σου
πώς τάχα γω δεν είμαι;
Γω σε γένησα μωρέ, μη το παραπετάς
αυτό ποτές από το νου σου!
Σπλάχνο μου είσαι, Ψυχώσου για αντρειωμένος.
Κάμε το Μνήμη και Συνείδηση
Πίστιν, νερό κι αλάτι να με λογιάζεις
εις τους αιώνες πάντα.
Να συλλωγιέσαι πως της Ελλάδος μας τη Λευτεριά
ο Κύριος μας από πολλού, με βουλοκέρι
τη Σταύρωση Του Υιού του, ως Αλήθειαν Την υπόγραψε.
------------------------------------------------------------------
Κείνος, Θεός μας είναι κ’ την υπογραφή Του
αιώνια την τιμά.
Σύ όμως ωρέ Έλληνα με τους καιρούς
ραγιάς και δούλος στον παρά σα να ‘μεινες
μ’ φαίνεται για πάντα! Διαόλου υποτακτικός.
Ο Κωλέτης που ψευτοθρηνή τη μοίρα του
στ’ Άργους τη Συνέλεψη μαθές τη καλοπιάνη.
Της λογιώτατης τάχα σκέψης, σπουδαστής
τυφλός ηθελημένως.
Της Παγκόσμιας Προόδου γραμματικός κ’ ζηλωτής,
πως επήρες τρεχάλα την πρωτιά οφίτσια και επαίνους!
Αντί σα μοναχός ξυπόλητος στα Γεροσόλυμα
μένα να φυλάς, τις μέρες και τα γενόμενα
απ’ της Ορθοδοξίας τους πρώτους χρόνους της Αγάπης
με το άδολό της, πολλά που’ χει τα καλά,
για να βλογιέσαι ταπεινά.
--------------------------------------------------------------
Πώς θα σιγάσουν σήμερον ωρέ Έλληνα
χωρίς ντροπή και τσίπα
τα μπαρουτόβολα των Οραμάτων
του τρανού Κολοκοτρώνη;
Πώς θα σβυσθή άραγες η αυταπάρνησις
κι η φιλοπατρία του αντρειωμένου του παπά,
του Δικαίου Παπαφλέσσα;
Πώς αλήθεια θα δικιωθή του ολιγογράμματου
Μακρυγιάννη η απαίδευτη θυμοσοφίαν;
Πως χωρίς σχόλιο και παράδειγμαν
θα ορίζεται η αθυρόστομη
του Καραϊσκάκη η άμετρη γενναιότης ;
Πως άδακρυς να κείτεται μωρ’ Έλληνα
η λεβεντόψυχη κορμοστασιά του Διάκου μας
πόφερε Άνοιξη να λύση Αιώνων τη Σκλαβιά;
-------------------------------------------------------------------
Στάσου στα ποδάρια σου μωρέ απολειφάδι!
Έλα σιμά ωρέ παιδεμένε υιέ.
Αγκάλησέ με, φίλα με να μερέψει η Ψυχή
η αποκοτιά να γιάνη!
Πολεμίστρα στην Εκκλησιά τ’ Αρχαγγέλου Μιχαήλ
φωλιά τ’ Αγιτού τρέχα για να ζεστάνης.
Δε γεννήθηκες Ένοχος ωρέ! Άφηκε τους να σε χλευάζουνε,
κείνοι που το ‘βαλαν σκοπό την Αγάπη
για κάθε Ιερόν του Έλληνα να αφανίσουνε.
Μη τύχει και σκιάζεσαι τις Απειλές που ξεστομούνε
οι Μπαυαρέζοι ξενόφερτοι αφεντάδες.
Αντάμα δε ζούμε και πεθαίνουμε αιώνες ωρέ
για ψέμματα καυχώμαι;
-------------------------------------------------------------
Στήλωσε το κορμί σου Έλληνα,
της μετρημένης ζήσης σου ναυρής το μετερίζι.
Τα όνειρά σου πνογή μαθές να αποκτήσουν,
τα αγαθά, το βιό σου πολλά
την κάθε προκοπή να ιδής για βλογημένο.
Το Ήθος και τη Φιλοπατρίαν
γένησε παιδιά σου Έλληνα ξανά,
τα δάκρυα κι οι λύπες να γίνουνε μέρες χαράς.
Μυριάδες Ήλιοι, τα χρυσάνθεμα,
οι μαργαρίτες, τα ζουμπούλια, οι μυγδαλιές
ολόγυρα να φωτίζονται φκειάσε Αυλές.
Οι γειτονιές να γιομίσουν άδολες παιδικές φωνές.
Νότες από κιθάρες να ακούγωνται
να ανθίζουνε οι κόκκινες Τριανταφυλλιές.
Γιομάτος ο κόσμος σου Φως κι Αγάπη
Έλληνα, κάμε τον Τραγούδια
που ενώνουν Γη κι Ουρανό εις ένα
ανθρώπινο δίκαιον σκοπό.
-----------------------------------------------------------
Στη καρδιά σου μέσα Αγάπη κτίσε με Έλληνα.
Καντήλι άναβέ με άσβηστο την ιερή της Πίστεως σου εικόνα.
Φυλαχτόν βάλε με μέσα εις στη Ψυχήν σου .
Ξέρω πως πολλοί σε μαθητεύουνε να με λοιδωρής,
να μην με νοιάζεσαι για μένα όλως διόλου.
Ρίξε τους όμως στο Σπαθί, κιοτήδες
στην περιφρόνια να αφανισθούνε.
Διατί ποτές στο χρόνο η Αλήθεια τους
δεν εγέννησε Ανθρωπιά, παρά μονάχα
Χάος και Φόβο σπέρνουνε οι Μπαυαρέζοι σπιούνοι,
τα χαμένα όνειρα της γενιάς σου,
ξένη σοδειά με το στανιό να αρπάξουνε.
Μάθέ το όμως Έλληνα,
ό,τι χρηστόν και της Αγάπης του Θεού
απ' το χέρι σου γίνηκε, καλώς είναι καμωμένο.
Σα το βουνό βαραίνουν και το Ονειροφώς τους
η Ανάσταση που σκορπίζεται
στα φανερά κι άδηλα του τόπου σου τα μελλούμενα.
--------------------------------------------------------------
Τότες η ζήση σου τείχος άπαρτο θε να γενή,
οι Νέες Θερμοπύλες.
Και βέβαιος να ‘σαι Έλληνα, πως η Λευτεριά μας
μήτε θα χαθεί σα στάρι που σώθηκε
από τις ντόπιες τις μαριονέτες,
μήτε θα διατιμείται από Νεότουρκους, Ύπουλους διπλωμάτες.
Μήτε περσότερο θε να αλωθεί από τους
Σταυροφόρους τούτων των Καιρών.
Κείνους τους Λύκους, τους Εμπόρους ούλων των Εθνών,
που τ΄άρματά τους στο γένος μας πουλούνε δάνεια
για νάμαστε Φτωχοί και Τυραγνισμένοι.
Κείνους που τυπώνουνε καραβιές από παράδες
και τις ονοματίζουνε Ελπίδες για Θάματα.
Φυλάξου ωρέ Έλληνα, σκοπόν βαθύτερο έχουνε
Αγάδες της φυλής μας να αναλάβουνε!
Μόνο τα αγαθά της γής μας ποθυμουν κι ορέγονται.
Συμμάχοι και αδελφοί τάχα της Πατρίδας μας,
ρετάλια να την κόβουνε με σκέδιο ρούχα να την πουλούνε.
------------------------------------------------------------------
Εγώ είμαι Έλληνα που σου μιλώ
της Σημαίας η Φωνή.
Άκουγε και γράψέ το ωρέ
στου Πεπρωμένου του Έθνους μας
τα Ιερά Συμβάντα.
Ο Θεός μας ο Τριαδικός σένα εδιάλεξε
Ελευθερία κι Αγάπη στ’ ανθρώπου την καρδιά
να κτίζης από πάντα.
Δι’ τούτο μη σκιάζεσαι ωρέ Έλληνα κ’ διαολοκρατιέσαι!
Ο Θάνατος κι η Φυλακή
ρίχνη στις χάψεις Σώμα και Κορμί,
μα είναι το Πνεύμα κι η Ψυχή
που σηκώνη της Πατρίδας μας τη Λευτεριά
κείνη που κάμει τον άντρα Έλληνα
απ’ του Δυσσέα τη γενιά!
Έι συ ωρέ Έλληνα,
πώς κύλησες εις νέαν Σκλαβιά
στο γόνα πολλά να προσκυνής, είλωτας
ξένους, παλιούς αφέντες;
Πλήθος Τουρκιά ν΄αντρειώνεται,
αιώνες ύστερις στο νου,
χαμένη ψυχή, τη μοίρα σου
Κατής να την ορίζη;
--------------------------------------------------
Πώς άφηκες ωρέ
Σκουλήκι εις το χώμα αποκάτου να γενής;
Να σούρνεσαι σε λίρες, γρόσια
κ΄ βενετικά κόλακας μέρα νύχτα;
Ως σήμερον το πουγγί
στα Φράγκικα θερία
μ’ ίδρωτα κι αδελφωσύνης αίμα
έβαλες να γιομίζης.
Γιατί μωρ’ Έλληνα;
Ούτε ζωή; Ούτε τιμή ακολουθάς;
-------------------------------------------------
Γιάντα άφηκες ωρέ το δίκιον σου
σίγρι να κάνη απ’ μακριά
στου Αγέρα τις παγαποντιές,
φελούκα να βολοδέρνη;
Δούλος στα μπολούκια και τα ασκέρια
των Οχτρών μας, στη δούλεψή τους να βαστής
πολεμοφόδια, φίσκα στο νώμο σου
ζεϊρέδες κ’ λιανοντούφεκα!
Γερούσια για να κάμουνε αυτείνοι ούλοι
τους Έλληνες να βαρέσουνε!
Κύτα οι Σκύλοι έτοιμοι για το μεγάλο πλιάτζικο.
Αλλοίμονο σου μάνα μ’ και Πατρίδα!
Δε λένε να λαφρώσουνε τα περισά δεινά σου!
------------------------------------------------------
Γιάντα μωρ’ τις ελπίδες σου
στα σώψυχα της αντρειωμένης γης
λιθάρια μαύρα τις ταφιάζεις;
Είναι αξιωσύνης μέρες τούτες μωρ΄ Έλληνα
να τηράς μοναχά αντίκρυα λεβέντες στην ιστορίαν;
Που ‘ναι η ματιά σου ωρέ η ανθρώπινη;
Που ‘χασες την αφοβιά σου
κι αυτείνους τους κατατρέχεις;
Ήντα σκιάζεσαι ωσάν ανάλλαγο παιδόπουλο;
Το ’21 μέσα στα μπαυρέζικα σεντούκια,
τις κλειδωνιές επέταξες;
-----------------------------------------------------
Εγώ ‘μαι ωρέ Άπιστε που σου μιλώ,
η Σημαία σου η Ελληνική!
Κείνη που ευωδιάζει σα της βροχής το γιασεμί,
πνογή της Λευτεριάς
στα Νυχτοπέρατα του κόσμου.
Σταυρό αμόλυντον που ‘χω του Χριστού,
την Πίστιν μου εις μέτωπον καθάριο.
Μπροστάρη, Ατρόμητο πολλά
για Κύρη τον Χριστό μου τον επροσκυνώ.
Γαλάζα η Σκιά Του η Θάλασσα,
Λευκές οι Αρετές Της ψυχής ο Λόγος Του.
Κι ούλα αντάμα συνάχτηκαν παιδιά μ’
σχήμα τους μόδωσε αυτείνη η Αλήθεια.
---------------------------------------------------------
Του Καραϊσκάκη ζώνομαι τ’ άρματα,
στα ποδάρια βγάνω φτερά σαν αγιτός
στ’ Άγραφα να πετάγω.
Εις τα Μεγάλα και τα Νοητά
στη Πλάσιν τοιούτως να με θωρούνε.
Των Ηρώων κ’ του Έθνους μας,
φλάμπουρα Αντρειωσύνης τρουμπέτες
στη Πατρίδα μ’ πεσκέσι να τα χαρίζω.
Με τούτα οι μοίρες ούλων των Ελλήνων
νερό θε να γενούν να ξοδιψάσει ο Λαός.
Με στάρι και Ψωμί, στους ανάποδους καιρούς,
στα μέλλοντα για να φάγει.
Είτε όπως φρονίμως Πίστη βαστούνε οι ολίγοι,
είτε όπως πολλοί αυτείνοι που με παιδεύουνε,
η Δύναμη τούτη από ψηλά μου εδόθη
τη Μοίρα του κάθε ενού, με τη σηρά
που πρέπον είναι να ορίζω.
--------------------------------------------------------------
Έλληνα τήρα με ωρέ!,
Εγώ ‘μαι της Σημαίας η Φωνή,
Κείνη που καίγεις στη ταλαιπωρεμένη,
τη δόλια σου τη ζωή σου.
Εγώ ‘μαι μωρέ της Σημαίας η Φωνή,
αυτείνη που της φέρνεσαι σα κόρη νόθα.
Εις Τουρκοπάζαρον μ’ αποδιώχνης Έλληνα,
ω μαύρη μοίρα μου, με επέταξες εις τα σκούπρα!
Ιδές ωρέ Έλληνα πως με κατήντησες αλήθεια!
Σφακτό με ‘βαλες στο μαχαίρι
το θάνατο να ρουφήξω απόνα πότζι ρακή
να ιδώ, αφανισμόν μονομιάς και όλεθρον αντάμα!
Στα όνειρά σου γίνηκα μονάχα η Τυραγνία.
Χωρίς ψυχή, γιομάτη σκόρπιο αίμα και δάκρυα.
Της εσχατιάς γίνηκα το βδελυρό ανάθεμα,
ξεδιάντροπα οι διαφταρμένοι
δούλα στην Αγορά με διατιμούνε!
---------------------------------------------------------------
Όμως τούτο σου λέγω και κράταγε το
λόγο μου της Ρούμελης καρτέρι:
«Στημένη ολούθε θα κυματίζω, η Παναγιά για πάντα.
Σημαία του Έθνους μας του Ελληνικού
απάνου στο προαιώνιο το ιερόν ιστίο».
Κι αν κατάχαμα συ με κατέβασες
και με άφηκες Στερημένη γη,
Μύριοι Ήρωες τα σφαλισμένα παλεθύρια
του Χρόνου ανοίξανε να τρέξουνε
Ποταμοί με το αίμα τους,
τα λιόδεντρά μου να ποτίσουνε.
Τήρα μωρέ πως τούτοι μέσα
απ’ του Άδη τα σοκάκια, με κλαίνε κ’ με τιμούνε!
--------------------------------------------------------------------
Και συ;
Συ απ’ την καρδιά σου με ‘βγαλες Έλληνα,
σαν την κακιά σπορά, μαύρο το ριζικό μου.
Ρουμάνι με κοντόρεικον κι αγριόβατο με ‘νοιωσες;
Πανάθεμα συ γιάντα με ξεριζώνεις;
Πως το ’καμες τούτο μωρέ ;
Τα δάκρυα των καψερών μανάδων
δε συμπονάς; Γιάντα δε τα εσπλαχνίσθηκες;
Πως τράβηξες στη λήθη να χαθή
η θυσία τούτη η πιο ακριβή;
Αυτείνες ωρέ μόδωσαν τον ανθό τους!
Κληρονομιά, ελπίδα χρυσοκέντητη,
η γης της Πατρίδας μας η ιερή
αδάμαστη στην αφήσαν.
Τήρα μωρέ σήμερον που τελειώνει
και στη διχόνοια ζήτουλας μαραζώνη!
Για ιδές τη, πως τη γύμνωσαν
Νεράϊδα του παραμυθιού εις στο δάσος του Έρωτα,
η Άρτεμις των Ελλήνων η θεά
βάναυσα κείτεται μπαμπέσικα σκοτωμένη!
------------------------------------------------------------
Ποιος τη λύτρωση του Γένους μας
άραγες ωρέ Έλληνες γραφτό ‘ναι για να φέρη;
Σωτήρες αναλάβανε μονάχοι τους,
καταραμένοι να ‘ναι, ούλοι οι δοσίλογοι προδότες.
Αυτείνοι που ‘νεργούνε τους νόμους καθώς θέλουν,
ψευτοδιοίκησις που δίνη πολλά σε γιούς μου,
ψυχοπαίδια τους δολερή εντολή να με μισούνε!
Την υστερνή μου ανάσα γυρεύουνε σαν ύαινες
απ’ το ισχνό το σώμα μου μένα να αποπάρουν,
Μένα ωρέ! Τη Μάνα τους!
Μένα που στ’ Ήλιου τ’ άπλετον Φως
λάμπω για τη Λευτεριά με άγια αιώνων χάριν.
Μένα που τις Ιδέες ούλων των γενιών
ζωγράφος του Θεού ο Θεόφιλος
γραφτό μου ‘ναι να φκειάνω.
Για ιδές με το χρωστήρα μου, λιοτρόπια
και κόκκινες παπαρούνες σκεδιάζω στον Ουράνιο θόλο.
--------------------------------------------------------------------
Γινήκανε ούλοι
οι Πατριδοκάπηλοι ηγέτες!
Οι λογιώτατοι, οι ξενοσπουδαγμένοι
αμάλλιαγα, του Νέου Διαφωτισμού ανδρείκελα.
Κόπιες να μεράζουνε ψωμί το Μαύρο το σκοτάδι.
Τζιράκια των Σαξόνων, οι ψειργιασμένοι κόντηδες
ιδές τους που ανελάβανε Ρηγάδες
του Πνεύματος του Ελληνικού.
Η γνώσιν μας χωματιάσθηκε ολότελα
μέσα εις αραχνιασμένα βιβλία.
Τήρα ωρέ Έλληνα πως καίγωνται
στη Νέα Τάξη του Ψευτοπαρά η σκάρτη η πραμάτεια!
Οι οπορτούνες τα απορίχνουνε
για να ζεστάνουνε στη φωτιά
μνήματα ανθρώπινα και παγωμένα κόκαλα.
----------------------------------------------------------
Τούτα ‘ναι τα θρασίμια κ’ μας ανδραποδίσανε.
Ρήμαξανε τη γλώσσα την Ελληνική,
τουρκοκοτζάμπαση κάμανε το Δεσπότη,
να σκύφτη στον Παρά να σούρνεται Ικέτης.
Να θωρεί ο Λαός την Πίστιν του
μέσα στο βόρβορο και δικαίως να λέγει:
«Σημαία του Έθνους μου σ’ αφήνω άξια ορφανή!»
Τα Ιδανικά μας θάψανε εις μίζερες,
μικρές ζωές στ’ άθεου Εγωϊσμού τη Νέα Κοινωνία.
Η νέα Σημαία του Έθνους μας σήμερον αναφωνή :
«Όσα γεννά η Αλήθεια τα μακελεύει ο Παράς
χωρίς καμμιά βοήθεια». Κι ο Έλληνας;
Ο Έλληνας μαθές ωρέ αδέλφια μου
κολήγος γίνηκε, δούλος μαγαρισμένος.
Στα χτήματα της Ματαιότητας ταμπούρια
από Ψέμμα να ιδρώνη.
--------------------------------------------------------------
Συ Έλληνα κι αν βάσανα χίλια,
σπαθιάσανε των Ονείρων σου τα φτερά,
κι αν το σαρκίο σου ισχνόν για πεινασμένον
Φραγκοκαταραμένοι μακελεύουν,
Μη σκιάζεσαι ωρέ απ’ τις ξένες Σπάθες,
Σήκω ψηλά την κεφαλή σου μωρ’ Άπιστε Θωμά.
Στα μάτια τήρα με, στα μάτια μου
ιδές μέσα ίσαμε το μεδούλι.
Γιάντα καμώνεσαι μωρέ Μάνα σου
πώς τάχα γω δεν είμαι;
Γω σε γένησα μωρέ, μη το παραπετάς
αυτό ποτές από το νου σου!
Σπλάχνο μου είσαι, Ψυχώσου για αντρειωμένος.
Κάμε το Μνήμη και Συνείδηση
Πίστιν, νερό κι αλάτι να με λογιάζεις
εις τους αιώνες πάντα.
Να συλλωγιέσαι πως της Ελλάδος μας τη Λευτεριά
ο Κύριος μας από πολλού, με βουλοκέρι
τη Σταύρωση Του Υιού του, ως Αλήθειαν Την υπόγραψε.
------------------------------------------------------------------
Κείνος, Θεός μας είναι κ’ την υπογραφή Του
αιώνια την τιμά.
Σύ όμως ωρέ Έλληνα με τους καιρούς
ραγιάς και δούλος στον παρά σα να ‘μεινες
μ’ φαίνεται για πάντα! Διαόλου υποτακτικός.
Ο Κωλέτης που ψευτοθρηνή τη μοίρα του
στ’ Άργους τη Συνέλεψη μαθές τη καλοπιάνη.
Της λογιώτατης τάχα σκέψης, σπουδαστής
τυφλός ηθελημένως.
Της Παγκόσμιας Προόδου γραμματικός κ’ ζηλωτής,
πως επήρες τρεχάλα την πρωτιά οφίτσια και επαίνους!
Αντί σα μοναχός ξυπόλητος στα Γεροσόλυμα
μένα να φυλάς, τις μέρες και τα γενόμενα
απ’ της Ορθοδοξίας τους πρώτους χρόνους της Αγάπης
με το άδολό της, πολλά που’ χει τα καλά,
για να βλογιέσαι ταπεινά.
--------------------------------------------------------------
Πώς θα σιγάσουν σήμερον ωρέ Έλληνα
χωρίς ντροπή και τσίπα
τα μπαρουτόβολα των Οραμάτων
του τρανού Κολοκοτρώνη;
Πώς θα σβυσθή άραγες η αυταπάρνησις
κι η φιλοπατρία του αντρειωμένου του παπά,
του Δικαίου Παπαφλέσσα;
Πώς αλήθεια θα δικιωθή του ολιγογράμματου
Μακρυγιάννη η απαίδευτη θυμοσοφίαν;
Πως χωρίς σχόλιο και παράδειγμαν
θα ορίζεται η αθυρόστομη
του Καραϊσκάκη η άμετρη γενναιότης ;
Πως άδακρυς να κείτεται μωρ’ Έλληνα
η λεβεντόψυχη κορμοστασιά του Διάκου μας
πόφερε Άνοιξη να λύση Αιώνων τη Σκλαβιά;
-------------------------------------------------------------------
Στάσου στα ποδάρια σου μωρέ απολειφάδι!
Έλα σιμά ωρέ παιδεμένε υιέ.
Αγκάλησέ με, φίλα με να μερέψει η Ψυχή
η αποκοτιά να γιάνη!
Πολεμίστρα στην Εκκλησιά τ’ Αρχαγγέλου Μιχαήλ
φωλιά τ’ Αγιτού τρέχα για να ζεστάνης.
Δε γεννήθηκες Ένοχος ωρέ! Άφηκε τους να σε χλευάζουνε,
κείνοι που το ‘βαλαν σκοπό την Αγάπη
για κάθε Ιερόν του Έλληνα να αφανίσουνε.
Μη τύχει και σκιάζεσαι τις Απειλές που ξεστομούνε
οι Μπαυαρέζοι ξενόφερτοι αφεντάδες.
Αντάμα δε ζούμε και πεθαίνουμε αιώνες ωρέ
για ψέμματα καυχώμαι;
-------------------------------------------------------------
Στήλωσε το κορμί σου Έλληνα,
της μετρημένης ζήσης σου ναυρής το μετερίζι.
Τα όνειρά σου πνογή μαθές να αποκτήσουν,
τα αγαθά, το βιό σου πολλά
την κάθε προκοπή να ιδής για βλογημένο.
Το Ήθος και τη Φιλοπατρίαν
γένησε παιδιά σου Έλληνα ξανά,
τα δάκρυα κι οι λύπες να γίνουνε μέρες χαράς.
Μυριάδες Ήλιοι, τα χρυσάνθεμα,
οι μαργαρίτες, τα ζουμπούλια, οι μυγδαλιές
ολόγυρα να φωτίζονται φκειάσε Αυλές.
Οι γειτονιές να γιομίσουν άδολες παιδικές φωνές.
Νότες από κιθάρες να ακούγωνται
να ανθίζουνε οι κόκκινες Τριανταφυλλιές.
Γιομάτος ο κόσμος σου Φως κι Αγάπη
Έλληνα, κάμε τον Τραγούδια
που ενώνουν Γη κι Ουρανό εις ένα
ανθρώπινο δίκαιον σκοπό.
-----------------------------------------------------------
Στη καρδιά σου μέσα Αγάπη κτίσε με Έλληνα.
Καντήλι άναβέ με άσβηστο την ιερή της Πίστεως σου εικόνα.
Φυλαχτόν βάλε με μέσα εις στη Ψυχήν σου .
Ξέρω πως πολλοί σε μαθητεύουνε να με λοιδωρής,
να μην με νοιάζεσαι για μένα όλως διόλου.
Ρίξε τους όμως στο Σπαθί, κιοτήδες
στην περιφρόνια να αφανισθούνε.
Διατί ποτές στο χρόνο η Αλήθεια τους
δεν εγέννησε Ανθρωπιά, παρά μονάχα
Χάος και Φόβο σπέρνουνε οι Μπαυαρέζοι σπιούνοι,
τα χαμένα όνειρα της γενιάς σου,
ξένη σοδειά με το στανιό να αρπάξουνε.
Μάθέ το όμως Έλληνα,
ό,τι χρηστόν και της Αγάπης του Θεού
απ' το χέρι σου γίνηκε, καλώς είναι καμωμένο.
Σα το βουνό βαραίνουν και το Ονειροφώς τους
η Ανάσταση που σκορπίζεται
στα φανερά κι άδηλα του τόπου σου τα μελλούμενα.
--------------------------------------------------------------
Τότες η ζήση σου τείχος άπαρτο θε να γενή,
οι Νέες Θερμοπύλες.
Και βέβαιος να ‘σαι Έλληνα, πως η Λευτεριά μας
μήτε θα χαθεί σα στάρι που σώθηκε
από τις ντόπιες τις μαριονέτες,
μήτε θα διατιμείται από Νεότουρκους, Ύπουλους διπλωμάτες.
Μήτε περσότερο θε να αλωθεί από τους
Σταυροφόρους τούτων των Καιρών.
Κείνους τους Λύκους, τους Εμπόρους ούλων των Εθνών,
που τ΄άρματά τους στο γένος μας πουλούνε δάνεια
για νάμαστε Φτωχοί και Τυραγνισμένοι.
Κείνους που τυπώνουνε καραβιές από παράδες
και τις ονοματίζουνε Ελπίδες για Θάματα.
Φυλάξου ωρέ Έλληνα, σκοπόν βαθύτερο έχουνε
Αγάδες της φυλής μας να αναλάβουνε!
Μόνο τα αγαθά της γής μας ποθυμουν κι ορέγονται.
Συμμάχοι και αδελφοί τάχα της Πατρίδας μας,
ρετάλια να την κόβουνε με σκέδιο ρούχα να την πουλούνε.
------------------------------------------------------------------
Εγώ είμαι Έλληνα που σου μιλώ
της Σημαίας η Φωνή.
Άκουγε και γράψέ το ωρέ
στου Πεπρωμένου του Έθνους μας
τα Ιερά Συμβάντα.
Ο Θεός μας ο Τριαδικός σένα εδιάλεξε
Ελευθερία κι Αγάπη στ’ ανθρώπου την καρδιά
να κτίζης από πάντα.
Δι’ τούτο μη σκιάζεσαι ωρέ Έλληνα κ’ διαολοκρατιέσαι!
Ο Θάνατος κι η Φυλακή
ρίχνη στις χάψεις Σώμα και Κορμί,
μα είναι το Πνεύμα κι η Ψυχή
που σηκώνη της Πατρίδας μας τη Λευτεριά
κείνη που κάμει τον άντρα Έλληνα
απ’ του Δυσσέα τη γενιά!
Άλλα άρθρα από Χριστιάννα Λούπα
Σχολιάστε το άρθρο:
συνολικά:
| προβολή:
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Μάχη της Κρήτης είναι γνωστή σε όλους.Μετά την κατάληψη του νησιού από τους ναζί ωστόσο, άρχισαν τα αντίποινα.
Στις 2 Ιουνίου 1941, στο χωριό Κοντομαρί Χανίων, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 23 (;) άνδρες, ως αντίποινα για τις εκτελέσεις και τη σφαγή πολλών Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που είχαν πέσει μέσα στους θάμνους. Πτώματα Γερμανών είχαν εντοπιστεί κοντά στο χωριό. Οι Γερμανοί όρμησαν ...
Διαβάστε το άρθρο
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
Αξιολογήστε αυτο το άρθρο
