Ο τεχνητός ήλιος θα λύσει το ενεργειακό πρόβλημα - Του Στέφανου Μπινιάρη

Στέφανος Ε. Μπινιάρης

Διπλωματούχος Μηχανολόγος-Μηχανικός , Διπλωματούχος Οικονομολόγος-Μηχανικός,

Διδάκτωρ Μηχανολόγος-Μηχανικός.

Πρώην Υπεύθυνος για την Προστασία του Περιβάλλοντος της μεγαλύτερης Εταιρείας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη

Στη γη μας ζούσαν το 2010 περίπου 6,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι και προβλέπεται ότι το 2100 θα ζουν οι διπλάσιοι από ότι σήμερα, δηλαδή περίπου 13,8 δισεκατομμύρια. Ένα καυτό λοιπόν ερώτημα για την ανθρωπότητα είναι το πού και πώς θα ευρεθεί η απαραίτητη ενέργεια για τις ανάγκες όλων αυτών των ανθρώπων; Επειδή βέβαια η ζωή δε θα τελειώσει το 2100, το ερώτημα αυτό γίνεται ακόμη πιο σοβαρό για τους επόμενους αιώνες. Τα συμβατικά ορυκτά καύσιμα (άνθρακας, πετρέλαιο και φυσικό αέριο) θα έχουν εξαντληθεί. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (άμεση ηλιακή, υδραυλική, αιολική, βιομάζα, γεωθερμία κ.λπ.) με κανένα τρόπο δε θα μπορούν να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Είναι αναγκαίο λοιπόν να χρησιμοποιηθούν νέες μορφές ενέργειας μεγάλης περιεκτικότητας, δίχως όμως η χρήση τους να δημιουργεί προβλήματα στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.

Για να γίνει η προτεινόμενη λύση κατανοητή, πρέπει να ασχοληθούμε εν συντομία με τη δομή της ύλης. Τα υλικά από τα οποία αποτελείται η γη μας (αλλά και οτιδήποτε υπάρχει στο αχανές άπειρο) είναι είτε ενώσεις είτε μείγματα από 92 διαφορετικά στοιχεία είτε όμως τα ίδια τα στοιχεία. Παραδείγματα στοιχείων είναι το υδρογόνο και οξυγόνο (ένωση των οποίων είναι το νερό), ο άνθρακας, ο σίδηρος, το ουράνιο κ.λπ. Όταν πάρουμε μία μάζα οποιουδήποτε από αυτά τα 92 στοιχεία και την τεμαχίζουμε συνεχώς, θα φτάσουμε σε μία πολύ μικρή μάζα που λέγεται άτομο και η οποία δε μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω δίχως το στοιχείο να χάσει τις χημικές ιδιότητές του. Η ελληνική λέξη άτομο χρησιμοποιείται διεθνώς προς τιμήν των πολλών αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, που είχαν υποστηρίξει αυτή την ιδιότητα της ύλης.

Τα άτομα όλων των στοιχείων αποτελούνται από ένα πυρήνα, που αποτελείται από δύο διαφορετικά είδη σωματιδίων τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου στρέφονται πολύ μικρότερα σωματίδια από τα πρωτόνια και τα νετρόνια που λέγονται ηλεκτρόνια Ο αριθμός των πρωτονίων ενός ατόμου χαρακτηρίζει το στοιχείο. Έτσι ο πυρήνας του ελαφρύτερου στοιχείου, δηλαδή του υδρογόνου έχει 1 πρωτόνιο. Το δεύτερο πιο ελαφρύ στοιχείο είναι το ήλιο του οποίου ο πυρήνας έχει 2 πρωτόνια κ.ο.κ. Ο πυρήνας του σιδήρου έχει 26 πρωτόνια και του ουρανίου (που είναι το πιο βαρύ στοιχείο που υπάρχει στη φύση) έχει 92 πρωτόνια. Όπως αναφέραμε, ο αριθμός των πρωτονίων χαρακτηρίζει ένα στοιχείο. Υπάρχουν όμως στοιχεία, σαν παράδειγμα αναφέρουμε το υδρογόνο, που έχουν περισσότερες μορφές. Δηλαδή υπάρχουν 3 διαφορετικές μορφές υδρογόνου, των οποίων οι πυρήνες έχουν μεν αυτονόητα τον ίδιο αριθμό πρωτονίων, δηλαδή 1 (διαφορετικά δεν θα ήταν υδρογόνο) αλλά διαφορετικό αριθμό νετρονίων. Αυτές οι μορφές ενός στοιχείου (εδώ του υδρογόνου) λέγονται ισότοπα. Τα 3 ισότοπα του στοιχείου υδρογόνο είναι: Το πρώτιο, του οποίου ο πυρήνας αποτελείται από 1 πρωτόνιο και κανένα νετρόνιο. Το δευτέριο με 1 πρωτόνιο και 1 νετρόνιο και το τρίτιο με 1 πρωτόνιο και 2 νετρόνια.

Όταν καίμε ένα συμβατικό καύσιμο προκειμένου να δημιουργήσουμε ενέργεια, δηλαδή κατ’ αρχάς θερμότητα, τότε συνήθως το στοιχείο άνθρακας (που περιέχεται σχεδόν σε όλα τα καύσιμα) ενώνεται με μία χημική αντίδραση με το οξυγόνο του αέρα δημιουργώντας το αέριο διοξείδιο του άνθρακα παράγοντας συγχρόνως ένα ποσό θερμότητας. Στη χημική αυτή αντίδραση που περιγράψαμε, παράγουμε ενέργεια, αλλά οι πυρήνες των δύο στοιχείων άνθρακα και οξυγόνου παραμένουν αναλλοίωτοι.

Το έτος 1938 δύο Γερμανοί χημικοί οι Όττο Χάαν και Φριτς Στράσμαν, που εργάζονταν στο Ινστιτούτο Κάιζερ Βίλχελμ για Χημεία στο Βερολίνο, πειραματιζόμενοι με το βαρύτερο στοιχείο που υπάρχει στη φύση, δηλαδή το ουράνιο (με 92 πρωτόνια) κατάφεραν «βομβαρδίζοντας» τον πυρήνα του ουρανίου με νετρόνια να «διασπάσουν» τον πυρήνα του ουρανίου. Δηλαδή μετά τη διάσπαση του πυρήνα του ουρανίου προέκυψαν δύο άλλα στοιχεία το βάριο και το κρυπτό με αριθμό πρωτονίων 56 και 36 αντίστοιχα αλλά παρήχθη και ένα πολύ μεγάλο ποσό ενέργειας. Κατά τη διάσπαση των πυρήνων προκύπτει ενέργεια για τον εξής λόγο: Αν ζυγίσουμε τη μάζα όλων των σωματιδίων που προκύπτουν μετά τη διάσπαση του πυρήνα, αυτή είναι μικρότερη από τη μάζα των σωματιδίων πριν τη διάσπαση του πυρήνα. Αυτή όμως ακριβώς η μάζα m που χάθηκε είναι η αιτία της παραγωγής του πολύ μεγάλου ποσού ενέργειας Ε. Διότι κατά τον περίφημο τύπο του Αϊνστάιν Ε = m · c2, από τη μάζα m που χάνεται προκύπτει η ενέργεια Ε, όπου c είναι η ταχύτητα του φωτός στο κενό, δηλαδή 300 000 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο.

Αυτό που αναφέραμε προηγουμένως, ότι δηλαδή κατά τη διάσπαση του πυρήνα η μάζα λιγοστεύει και επομένως δημιουργείται ενέργεια, ισχύει μόνο για τα βαριά στοιχεία, δηλαδή από το σίδηρο (26 πρωτόνια) μέχρι το ουράνιο (92 πρωτόνια). Μάλιστα παράγεται τόσο πιο πολύ ενέργεια, όσο πιο βαρύς είναι ο πυρήνας. Δηλαδή η παραγόμενη ενέργεια είναι μέγιστη κατά τη διάσπαση των πυρήνων του ουρανίου. Για να γίνει δε κατανοητό, τι τεράστια ποσά ενέργειας ελευθερώνονται κατά τη διάσπαση των πυρήνων (αντίθετα με την καύση π.χ. του κάρβουνου, όπου οι πυρήνες του άνθρακα και του οξυγόνου παραμένουν αναλλοίωτοι), αναφέρουμε, ότι κατά τη διάσπαση των πυρήνων μίας μάζας ουρανίου ενός γραμμαρίου ελευθερώνεται η ίδια ενέργεια, όπως κατά την καύση περίπου 6 500 000 γραμμαρίων λιγνίτη. Αυτή ακριβώς η διάσπαση των πυρήνων του ουρανίου εφαρμόζεται στα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κερδίσουμε μεγάλα ποσά ενέργειας με το πλεονέκτημα, ότι δεν παράγεται (τουλάχιστο κατά τη λειτουργία του εργοστασίου) καθόλου το αέριο διοξείδιο του άνθρακα, που είναι η κυρία αιτία για το βλαβερό «Ανθρωπογενές Φαινόμενο του Θερμοκηπίου». Αλλά από τη μία πλευρά το Τσερνομπίλ και από την άλλη το πρόβλημα των πυρηνικών αποβλήτων οδήγησαν κατ’ αρχάς τις περισσότερες χώρες, στο να λάβουν (πολιτικές κυρίως) αποφάσεις για τη σταδιακή εγκατάλειψη της ενέργειας, που παράγεται στα πυρηνικά εργοστάσια από τη διάσπαση των πυρήνων. Τα προβλήματα όμως με το προαναφερθέν «Ανθρωπογενές Φαινόμενο του Θερμοκηπίου» έχουν οδηγήσει ήδη αρκετές χώρες στο να αναθεωρήσουν την ενεργειακή Πολιτική τους αυτή τη φορά υπέρ της πυρηνικής διάσπασης, που δεν παράγει διοξείδιο του άνθρακα.

Όπως αναφέραμε προηγουμένως, ενέργεια κερδίζουμε από τη διάσπαση των πυρήνων μόνο των βαρέων στοιχείων (από το σίδηρο με 26 πρωτόνια μέχρι το ουράνιο με 92 πρωτόνια). Από τους πυρήνες των ελαφρών στοιχείων υδρογόνο μέχρι το σίδηρο μπορούμε επίσης να κερδίσουμε ενέργεια, αλλά όχι με τη διάσπαση των πυρήνων, αλλά αντίθετα με τη «σύντηξη», δηλαδή τη συνένωση πυρήνων. Η ενέργεια που κερδίζουμε με τη σύντηξη είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο ελαφρύτερα είναι τα στοιχεία. Έτσι από την σύντηξη των πυρήνων μίας μάζας υδρογόνου ενός γραμμαρίου ελευθερώνεται η ίδια ενέργεια, όπως κατά την καύση περίπου 8 000 000 γραμμαρίων πετρελαίου ή 12 000 000 γραμμαρίων κάρβουνου. Την ενέργεια δε αυτή την «αισθανόμαστε» καθημερινά, αφού είναι η ενέργεια που δεχόμαστε από τον Ήλιο, σα συνέπεια του ότι στον Ήλιο μεγάλες ποσότητες από δύο πυρήνες υδρογόνου ενώνονται δημιουργώντας ένα νέο πυρήνα του στοιχείου ηλίου (που έχει 2 πρωτόνια).

Μήπως επομένως η δημιουργία μικρών τεχνητών ήλιων επάνω στη γη λύσει το ενεργειακό πρόβλημα; Και πράγματι οι επιστήμονες απανταχού της γης βλέπουν στην σύντηξη των πυρήνων του στοιχείου υδρογόνου με τη δημιουργία πυρήνων του στοιχείου ηλίου τη λύση του μελλοντικού ενεργειακού προβλήματος της ανθρωπότητας. Για κάποιον, που ίσως είναι δύσπιστος, αναφέρουμε, ότι την 21η Νοεμβρίου του 2006 υπεγράφη στο Παρίσι από τις σπουδαιότερες βιομηχανικές χώρες Σύμφωνο, με το οποίο εγκρίθηκε να κατασκευαστεί στο Κανταράς της Γαλλίας ο Διεθνής Πειραματικός Αντιδραστήρας Σύντηξης (ITER). Το όλο εγχείρημα θα στοιχίσει κατ’ αρχάς 10 δισεκατομμύρια Ευρώ και είναι η πιο δαπανηρή διεθνής επιστημονική προσπάθεια μετά τον διεθνή διαστημικό σταθμό. Η κατασκευή προβλέπεται να τελειώσει περίπου το 2018. Εάν όλα πάνε καλά, τότε περί το 2050 θα κατασκευαστεί αντιδραστήρας, ο οποίος θα αποδεικνύει, ότι η ελεγχόμενη παραγωγή ενέργειας με τη βοήθεια της σύντηξης των πυρήνων υδρογόνου είναι δυνατή.

Αλλά ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε μερικά σημαντικά ερωτήματα γύρω από αυτόν τον Αντιδραστήρα, από τον οποίο περιμένουν οι επιστήμονες να λύσει το παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα του μέλλοντος.

Τα «καύσιμα» αυτού του Αντιδραστήρα σύντηξης είναι τα ισότοπα του υδρογόνου δευτέριο και τρίτιο. Το δευτέριο μπορεί να δημιουργηθεί από το νερό. Μάλιστα υπολογίζεται, ότι από μόνο 1 κυβικό χιλιόμετρο θαλάσσιου νερού μπορεί να προέλθει το δευτέριο, που θα ήταν αναγκαίο για να υπερκαλυφθούν οι ενεργειακές ανάγκες ολόκληρης της ανθρωπότητας για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Το τρίτιο δεν υπάρχει σχεδόν στη φύση. Μπορεί όμως να παραχθεί από το στοιχείο λίθιο, που υπάρχει στη φύση σε τέτοιες ποσότητες, που θα μπορούσαν να υπερκαλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες ολόκληρης της ανθρωπότητας για μερικές χιλιάδες χρόνια.

Ο Αντιδραστήρας σύντηξης δεν παράγει (τουλάχιστο κατά τη λειτουργία του) καθόλου το αέριο διοξείδιο του άνθρακα, που είναι η κυρία αιτία για το βλαβερό «Ανθρωπογενές Φαινόμενο του Θερμοκηπίου».

Σε ένα πυρηνικό Αντιδραστήρα διάσπασης υπάρχει ο κίνδυνος, εάν χαθεί ο έλεγχος να «λειώσει», με καταστρεπτικές συνέπειες για το περιβάλλον (εκπομπή μεγάλων ποσών βλαβερής ραδιενέργειας, βλέπε Τσερνομπίλ). Στον πυρηνικό Αντιδραστήρα σύντηξης δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, διότι για να διατηρηθεί η λειτουργία του αντιδραστήρα σύντηξης πρέπει να καταβάλλεται μία τόσο μεγάλη προσπάθεια, ώστε στην παραμικρή διαταραχή η σύντηξη αμέσως διακόπτεται.

Τέλος τα ραδιενεργά απόβλητα του Αντιδραστήρα σύντηξης είναι σε σχέση με τον Αντιδραστήρα διάσπασης πολύ λιγότερα και πολύ πιο ακίνδυνα.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στη Γερμανία στο Ελληνογερμανικό Περιοδικό ΕΡΜΗΣ και αποτελεί μία ιδιαίτερα συμπυκνωμένη περίληψη ενός μέρους του ενός από τα 11 Κεφάλαια του δεύτερου Βιβλίου του Συγγραφέα στα Ελληνικά με τίτλο «ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. ΡΥΠΑΝΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ», που θα κυκλοφορήσει λίαν συντόμως.

Σχόλιο αναγνώστριας στον "Αττικό Παρατηρητή":

Συμφωνώ απολύτως με το παραπάνω, πρέπει να βρούμε μια νέα πηγή ενέργειας η οποία θα ωφελήσει την ανθρωπότητα και πάνω απ’ όλα το περιβάλλον, γιατί χωρίς αυτό δεν θα υπάρχει ζωή σε αυτό το πλανήτη εάν εμείς οι ίδιοι δεν τον προστατεύσουμε…..αλλά ένα άλλο επίκαιρο θέμα είναι και οι χωματερές θα μπορούσαν να κάνανε βιολογικά πάρκα, ή τα σκουπίδια να τα μετατρέπανε σε κάποια πηγή ενέργειας (καύσιμο) χωρίς βέβαια να ρυπαίνει το περιβάλλον, να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι θα πρέπει να συμμετέχουμε στην ανακύκλωση…. στα εργοστάσια θα έπρεπε να επιβληθεί (υποχρεωτικά) ο βιολογικός καθαρισμός ώστε να έχουμε καθαρά ποτάμια, λίμνες, θάλασσες….αν όλα αυτά τα είχαμε από πολύ καιρό νωρίτερα σαν σκέψη και εφαρμογή δεν θα είχαμε φτάσει στο σημείο αυτό που βρισκόμαστε,
όλοι μας έχουμε ευθύνη απέναντι στο περιβάλλον και θα πρέπει να σκεφτούμε καλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν ενεργήσουμε σύντομα και δεν υπολογίσουμε τις συνέπειες, θα καταστραφούμε και τίποτα δεν θα μπορει να αναστρέψει το κακό γιατί τότε θα είναι πολύ αργά. ας δράσουμε όλοι μαζί τώρα για την προστασία του πλανήτη.

Η απάντηση του κυρίου Μπινιάρη:

Όλα, όσα αναφέρατε είναι πολύ σωστά και περιλαμβάνονται στη φράση του άρθρου μου «… Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (άμεση ηλιακή, υδραυλική, αιολική, βιομάζα, γεωθερμία κ.λπ.) με κανένα τρόπο δε θα μπορούν να καλύψουν όλες τις ανάγκες».

Από τη Γερμανία με παρακάλεσαν να γράψω για το Ελληνογερμανικό Περιοδικό ΕΡΜΗΣ ένα άρθρο (όπως γράφω σχεδόν σε όλα τα τεύχη του Περιοδικού) με τον περιορισμό να μην υπερβαίνει τις 2 σελίδες. Τελικά έγινε περίπου 3 σελίδες αναφέροντας, ότι μία τόσο πολύπλοκη ύλη δεν μπορεί να περιοριστεί περαιτέρω. Τα όσα αναφέρατε Εσείς, τα περιγράφω αναλυτικά σε περίπου 300 σελίδες στο νέο μου βιβλίο, όπως γράφω και στο άρθρο μου. Μετά όμως από την παρατήρησή Σας και ελπίζοντας, ότι δεν έχω και στην προκειμένη περίπτωση περιορισμό χώρου (αλλά μη γράφοντας βέβαια ένα καινούργιο άρθρο, κάτι όμως που μπορεί να γίνει τις επόμενες ημέρες), παραθέτω μερικά επί πλέον στοιχεία.

Στον τομέα της ενέργειας το πρώτο που μπορεί αλλά και επιβάλλεται να κάνει ο Πολίτης, είναι να εξοικονομεί ενέργεια. Αυτό κάνει καλό τόσο στο Περιβάλλον, όσο και στην τσέπη του. Μερικοί τρόποι εξοικονόμησης ενέργειας είναι:

Οικιακός τομέας.

· Σβήνουμε τα φώτα, όπου δεν είναι αναγκαίο. Όπου τα φώτα είναι αναγκαία, χρησιμοποιούμε λαμπτήρες υψηλής αποδόσεως (είναι μεν ακριβότεροι των συμβατικών, αλλά λόγω του ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια «ζωής» και πολύ μικρότερη κατανάλωση είναι πολύ συμφέρουσες).

· Σβήνουμε όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές, όταν δεν χρησιμοποιούνται, δηλαδή να μην είναι σε κατάσταση stand by (κόκκινο φωτάκι).

· Χρήση πλυντηρίων πιάτων και ρούχων μόνο όταν γεμίσουν.

· Ηλεκτρικά ψυγεία. Επιλογή σωστού μεγέθους, μακριά από τη θέρμανση, ζεστά φαγητά στο ψυγείο αφού κρυώσουν, τάξη μέσα στο ψυγείο ώστε να μη μένουν ανοιχτά ψάχνοντας επί ώρες, ανάλωση του περιεχομένου του ψυγείου πριν από μεγάλες απουσίες ώστε να μένουν κλειστά.

· Συντήρηση ή και αντικατάσταση παλαιών λεβήτων κεντρικής θέρμανσης, οι οποίοι καταναλώνουν πολύ περισσότερη ενέργεια.

· Μείωση των θερμικών απωλειών των σπιτιών με μόνωση της ταράτσας και του κελύφους του σπιτιού.

· Ηλιακοί συλλέκτες για θέρμανση νερού. Σε μία χώρα με την ηλιοφάνεια της Πατρίδας μας είναι «προσβολή» για το Περιβάλλον και την τσέπη μας να καλύπτουμε τις ανάγκες μας για ζεστό νερό με τη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος ή πετρελαίου. Ο ηλιακός συλλέκτης (είναι αυτός που βλέπετε στις ταράτσες με κάτι σα καθρέφτη και ένα μεγάλο δοχείο νερού) με μία διάρκεια «ζωής» περίπου 25 χρόνια, έχει αποσβεστεί μετά περίπου 4 χρόνια και όλα τα υπόλοιπα χρόνια λειτουργεί «τσάμπα» και προστατεύει το Περιβάλλον.

· Φωτοβολταϊκά συστήματα στις οροφές των σπιτιών Σας. Μετατρέπουν μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας απ’ ευθείας σε ηλεκτρισμό.

Τομέας μεταφορών.

· Χρήση ποδηλάτου ή μέσων μαζικής μεταφοράς (μετρό, τρόλεϊ, τραμ, προαστιακού, λεωφορείων κ.λπ.), αντί του ιδιωτικού αυτοκινήτου.

· Σε περίπτωση χρήσης ιδιωτικού αυτοκινήτου προς ένα επαναλαμβανόμενο προορισμό (π.χ. θέση εργασίας), σχηματισμός ομάδας ατόμων με τον ίδιο ή παραπλήσιο προορισμό, που θα ταξιδεύον ομαδικά και εναλλάξ με ένα μόνο αυτοκίνητο (στην Κεντρική Ευρώπη τίποτα δεν είναι πιο αυτονόητο, από αυτή τη συμπεριφορά).

Η επόμενη δυνατότητα προστασίας του Περιβάλλοντος (μετά την εξοικονόμηση ενέργειας) είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Δεν επεκτείνομαι σε αυτές, διότι αφορούν κυρίως εις το Κράτος. Οι 2 τελευταίες περιπτώσεις στον Οικιακό τομέα όμως (ηλιακοί συλλέκτες και φωτοβολταϊκά) είναι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που μπορούν να εφαρμοστούν από τον καθένα μας. Αλλά γενικά όσα ανέφερα, είναι μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, που μπορεί να λάβει ο καθένας μας. Και μην αρχίσετε με το ….αλλά και το Κράτος πρέπει…., διότι αρκετά από αυτά που αναφέρετε στοιχίζουν, το κράτος είναι σε όχι καλή οικονομική κατάσταση, και έτσι λεφτά μάλλον δεν υπάρχουν. Αντ’ αυτού αναλογιστείτε καλλίτερα κάτι που είπε πριν αρκετά χρόνια ο J.-F. Kennedy : «Μη ρωτάς τι κάνει η Πατρίδα Σου για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για την Πατρίδα Σου».

Νομίζω, ότι προς το παρόν αρκεί. Σε περίπτωση ενδιαφέροντος μπορεί να έπεται και συνέχεια.