Στην Eman-al-Obaidi - Της Χριστιάννας Λούπα

Στις 26 του περασμένου Μαρτίου μια γυναίκα σε έξαλλη κατάσταση όρμησε μέσα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Rixos στην Τρίπολη της Λιβύης, όπου είναι εγκατεστημένοι οι ανταποκριτές του ξένου Τύπου, με σκοπό να τους κοινοποιήσει την τραγική ιστορία της. Η Eman-al-Obaidi είχε μώλωπες στο πρόσωπο και τα πόδια της ήταν γεμάτα εκδορές και αίματα.

«Κοιτάξτε τι μου έκαναν οι στρατιώτες του Γκαντάφι!», έλεγε κλαίγοντας, καθώς έδειχνε τους μώλωπες στο πρόσωπο και την πλάτη της.  Όπως ισχυρίστηκε, συνελήφθη από δεκαπέντε άνδρες του Γκαντάφι οι οποίοι την κράτησαν αιχμάλωτη επί δύο μέρες και τη βίαζαν. Λίγα πρόλαβε να πει ωστόσο, αφού απειλήθηκε με μαχαίρι από μια καμαριέρα που την πλησίασε και κατόπιν μέσα στο εστιατόριο όρμησαν άνδρες της Ασφάλειας, προσπαθώντας να την απομακρύνουν βίαια.

Ακολούθησε συμπλοκή ανάμεσα στους δημοσιογράφους, που προσπάθησαν να την προστατέψουν και την Ασφάλεια, η οποία κατάφερε τελικά να σύρει την Eman έξω από το ξενοδοχείο και, παρά τα ουρλιαχτά της για βοήθεια, να τη βάλει άρον άρον σε ένα αυτοκίνητο με άγνωστη κατεύθυνση. Ένας δημοσιογράφος ξυλοκοπήθηκε, ενώ έσπασαν φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες. Τα βίντεο που διασώθηκαν πάντως, έκαναν το γύρο του κόσμου, ξεσηκώνοντας θύελλες διαμαρτυρίας εναντίον του καθεστώτος Γκαντάφι και ευαισθητοποιώντας την κοινή γνώμη υπέρ της νεαρής δικηγόρου.

Τις μέρες που ακολούθησαν, οι πληροφορίες σχετικά με την τύχη της κοπέλας ήταν συγκεχυμένες. Η μητέρα της δήλωσε ότι έλαβε τηλεφώνημα από το στρατηγείο του Γκαντάφι, κατά το οποίο της ανακοινώθηκε ότι, αν κατάφερνε να μεταπείσει την κόρη της να ανακαλέσει τα περί βιασμού, θα της έδιναν χρήματα, καινούριο σπίτι και η Eman θα εξασφάλιζε την ελευθερία της.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα τί επακολούθησε. Παρ’ όλα αυτά, φήμες λένε, ότι αυτή τη στιγμή η νέα γυναίκα έχει επιστρέψει στην οικογένειά της. Με δεδομένη τη μουσουλμανική αντίληψη περί γυναικείας τιμής (!!!), άλλωστε, η Eman θα κουβαλά πάντα το στίγμα του βιασμού – λες και έφταιγε εκείνη – και δεν θα μπορέσει ποτέ να παντρευτεί (!!!).

Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, ωστόσο, ο Farag al-Ghaithi, ένας άνδρας από την πόλη Ντάρνα της βορειοανατολικής Λιβύης, εντυπωσιασμένος από το θάρρος της, δήλωσε την πρόθεσή του να την παντρευτεί και ξεκίνησε με συγγενείς και φίλους να επισκεφτεί την οικογένειά της για να κάνει την πρότασή του.

Τα ήθη των μουσουλμανικών χωρών όμως, όπου η γυναίκα είναι πολίτης β΄ κατηγορίας, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο και οπωσδήποτε όχι αντικείμενο του παρόντος άρθρου, που εστιάζει στο έγκλημα του βιασμού ως όπλο πολέμου.

Ας σημειωθεί εδώ, ότι ο βιασμός αναμφίβολα στοιχειοθετεί πλέον έγκλημα πολέμου, σύμφωνα με την απόφαση υπ’ αρ. 1820/2008 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η απόφαση χαρακτηρίζει κάθε μορφή σεξουαλικής βίας κατά αμάχων,  ως «τακτική πολέμου», που «απαιτεί τον άμεσο τερματισμό» της στη διάρκεια των απανταχού πολέμων και συρράξεων. Επιπλέον, καλούνται όλες οι πλευρές να πάρουν αμέσως «τα ενδεδειγμένα μέτρα για την προστασία των γυναικών και ειδικότερα των κοριτσιών, από κάθε μορφή σεξουαλικής βίας, χρησιμοποιώντας στρατιωτικές πειθαρχικές κυρώσεις». Επισημαίνεται επίσης ότι «ο βιασμός και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας μπορούν να αποτελέσουν έγκλημα πολέμου, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ή συστατικό στοιχείο του εγκλήματος της γενοκτονίας» και επομένως οι διαπράττοντες παρόμοια εγκλήματα παραπέμπονται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Πόσοι όμως από αυτούς τους εγκληματίες λογοδοτούν μετά το τέλος των συρράξεων; Η Ιστορία, ακόμα και η πιο πρόσφατη, βρίθει παρόμοιων ειδεχθών σεξουαλικών εγκλημάτων, που δεν τιμωρήθηκαν ούτε θα τιμωρηθούν ποτέ. Μέσα στον όλο παραλογισμό του πολέμου – εμφύλιου ή μη – τα μεγαλύτερα θύματα είναι πάντα οι άμαχοι και πιο αδύναμοι. Στη Ρουάντα, ο ομαδικός βιασμός των γυναικών, έχει πλέον πάρει ασύλληπτες διαστάσεις, αφού έχει γίνει καθημερινή πρακτική, στη Δημοκρατία του Κογκό τα θύματα βιασμού που έχουν καταγραφεί ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες, ενώ οι  γυναίκες της Βοσνίας ακόμα περιμένουν δικαίωση. Έκπληκτοι εξ άλλου, πληροφορηθήκαμε ότι στην Αίγυπτο οι γυναίκες – διαδηλώτριες της πλατείας Ταχρίρ, υποβάλλονταν από το στρατό σε «τεστ παρθενίας» και όσες «αποτύγχαναν» στο τεστ, κατηγορούνταν για πορνεία. Παράλληλα, γιατροί στη Λιβύη καταγγέλλουν ότι έχουν περιθάλψει πολλές γυναίκες θύματα βιασμού.

«Οι γυναίκες πολεμούν σπανίως, αλλά πάρα πολύ συχνά υφίστανται τις χειρότερες συνέπειες των πολέμων. Η βία που βασίζεται στα φύλα, ανάμεσά τους και ο βιασμός, αποτελεί απεχθές πολεμικό όπλο, όλο και συχνότερα χρησιμοποιούμενο», αναφέρεται στην έκθεση του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό (UNFPA) για την κατάσταση του παγκόσμιου πληθυσμού το 2010. Σκοπός δε των βιασμών είναι να κάμψουν το ηθικό του εχθρού ή αντιπάλου.

Μετά απ’ όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς, μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη διαστροφή και κτηνωδία εκείνων που σε καιρό πολέμου κρατούν όπλα στα χέρια τους, εκδηλώνοντας όλα τα αρχέγονα ένστικτά τους. Και γιατί οι άνδρες συνηθίζουν να ξεχνούν ότι από τις γυναίκες εκπορεύονται όλα τα καλά, όπως έδωσε κάποτε την πληρωμένη απάντησή της η Κασσιανή στο Θεόφιλο, και εκδικούνται το γυναικείο φύλο σαν να το μισούν, ως τιμωροί και ευεργέτες; Αρκεί βέβαια να μην κινδυνεύει η μάνα  και η αδελφή τους. Γιατί ξεχνούν ότι η γυναίκα, εκτός από γυναίκα, είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος; Και πριν προλάβετε να συμπεράνετε ότι τα λόγια αυτά προέρχονται από κάποια υστερική, κομπλεξική, νευρωτική, ανοργασμική και λεσβία φεμινίστρια, που μισεί τα ωραία εσώρουχα και τα ψηλά τακούνια και βλέπει κάθε αρσενικό ως εν δυνάμει βιαστή, ρίξτε μια ματιά γύρω σας και, δυστυχώς, η πραγματικότητα θα σας διαψεύσει, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη οι γυναίκες αντιμετωπίζονται χειρότερα κι από ζώα, πόσο μάλλον στην εμπόλεμη και διακεκαυμένη ζώνη.

Ας ευχηθούμε λοιπόν όλοι μαζί – άνδρες και γυναίκες – όσοι πιστεύουμε στα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία ποταμοί αίματος έχουν χυθεί, να είναι η Eman το τελευταίο θύμα της αγριότητας του «τελειότερου πλάσματος» (;) της Δημιουργίας – του ίδιου του ανθρώπου - που όμως παραστράτησε και σαν έκπτωτος άγγελος περιφέρεται σκορπίζοντας την κακία και τον τρόμο.

Χριστιάννα Λούπα