Γυρίζουν. Βγάζω άπλυτα. Τα πλένω.
Τα σιδερώνω. Βάζω τα πλυµένα. Η µέση µου! Η µέση µου θα µε πεθάνει, αν δεν τη σκοτώσω πρώτα εγώ!
Σ’ αυτό το σπίτι όλοι λείπουν! Ο άντρας µου είναι εµπορικός αντιπρόσωπος – επισήµως. Ανεπισήµως έχει γκόµενα στον ∆οµοκό. Φεύγει, έρχεται, βάζω πλυµένα, βγάζω άπλυτα. Ο γιος µου διορίστηκε στα Φιλιατρά, η κόρη µου σπουδάζει στα Γιάννενα, ο µπαµπάς µου ζει στην Αλεξανδρούπολη, η µάνα µου στην Καστοριά, γιατίτης σπάειτα νεύρα ο µπαµπάς µου. Πέντε βαλίτσες άπλυτα. Γιατί εγώ δεν µετράω κεφάλια, σώβρακα µετράω!
Ρώτα µε ό,τι θες! Ρώτα µε για τα χρωµατιστά, γιατα ευαίσθητα, τα βαµβακερά, τα µάλλινα, τα παπούτσια, τις θερµοκρασίες, τα µαλακτικά, τα αποσκληρυντικά, τα απορρυπαντικά, τα υγρά, τις ταµπλέτες, τα λεκανάκια, τα µουλιάσµατα, την πρόπλυση, το ξέπλυµα, το στύψιµο.Ο,τι θες ρώτα µε, τις νικάω όλες! Πέντε βαλίτσες γεµάτες, ένα σπίτι άδειο! Αδεια, νέκρα, µούγκα! Ούτε στο φαράγγι της Σαµαριάς δεν κάνει τέτοιο αντίλαλο η φωνή σου!
∆εν έχω µε ποιον να µιλήσω και µιλάω µε τα άπλυτα. Η καλύτερή µου φίλη είναι µια µπλούζα φλοράλ, ωραιότατη. Σ’ αυτήν ανοίγω
την καρδιά µου, σ’ αυτήν λέω τον πόνο µου. Ιδανική ακροάτρια η φλοράλ, δεν µε διακόπτει ποτέ! Προχτές πάλι είχαπιάσει ψιλή κουβέντα µε ένα φανελάκι: – Πού τον έκανες βρε εσύ τον λεκέ από αίµα; Οτι θα µου απαντήσει τώρα το φανελάκι «κόπηκα στο ξύρισµα»!Τρελά πράγµατα από τρελή γυναίκα! Τι περιµένεις όµως από άνθρωπο που τον βάφτισαν Κυριακή και τον φωνάζουν Πέγκυ; Ρώτησα µιαφορά τη µάνα «πώς βγαίνει το Πέγκυ από το Κυριακή». «Κυριακή λέγαν την πεθερά µου και οι υπόλοιπες µέρες ήταν αγκαζέ!». Γιατί υπήρχε βλέπεις και το ενδεχόµενο να µε φωνάζουν Πέµπτη! Από µουρλή µάνα τι περίµενες; Μουρλή κόρη που µιλάει στις σωβρακοφανέλες! Εδώ, λέµε,ήρθε υδραυλικός, µ’ έπιασε επ’ αυτοφώρω αγκαλιά µε το κοµπινεζόν και µε πέρασε για φετιχίστρια! Τι να του πω εγώ τώρα του ξένου ανθρώπου; Πώς να του εξηγήσω για πέντε απόντες µε πέντε βαλίτσες;
Μια ώρα τώρα κάθοµαι και χαζεύω το καρό το µποξεράκι! Πού βρέθηκε µες στη µέση του διαδρόµου; Πώς το ‘σκασε από το συρτάρι µε τα εσώρουχα και διέσχισε το µισό σπίτι; Θα µου πεις αντέχεται και το συρτάρι; Εγώ που είµαι κλειστοφοβική και µόλις δω ασανσέρ το πάω 10 ορόφους ποδαράτο, το καταλαβαίνω απόλυτα!Αλλά ειδικάαυτό το καρό το µποξεράκι έχει µια µελαγχολία. Πάντα καταχωνιασµένο στις γωνίες. ∆έκαφορές βόλταφέρνω τον κάδο του πλυντηρίου για να το ξετρυπώσω. ∆εν είναι κοινωνικό και πολύ µε πικραίνει... Να παίξει λίγο µε τα άλλα µποξεράκια της ηλικίας του, να ερωτευτεί και καµιά κιλοτίτσα... Πάντα µόνο του, πάντα παραπεταµένο... Λες και το λένε Πέγκυ που βγαίνει απ’ το Κυριακή... ΜΕ ΛΕΝΕ ΠΕΓΚΥ που βγαίνει απ’ το Κυριακή. Τοεπάγγελµά µουείναι να βγάζω άπλυτα από βαλίτσες ανθρώπων που δεν βλέπω ποτέ. Εχειµια σταθερότητα αυτός ο κλάδος, µια σιγουριά. Πληµµύρες να γίνουν, σεισµοί, καταποντισµοί, πυρηνικά, εκλογές, λιτότητες, απεργίες, ανεργίες – τοβρώµικο πάνταθα είναι βρώµικο. Πάντα θα θέλει πλύσιµο. Πάντα θα ξαναβρωµίζει. Με γαληνεύει αυτός ο αέναος κύκλος. Μοιάζει λίγο µετο µαρτύριοτου Σίσυφου, αλλά δεν βαριέσαι!Ολα µια συνήθεια είναι... Ακόµα και η µέση µου... Αυτός ο οξύς πόνος στη µέση µια συντροφιά είναι κι αυτός... Κάτι που µου θυµίζει πως είµαι ζωντανή...
Με λένε Πέγκυ κι είµαι από τρελή γενιά Χιλιάδες µάτια µε κοιτούν από µακριά Και µου µετράνε της ζωής µου τα κεριά...
