Άνοιξη στην Τήνο - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Χαρά της φύσης στά Κυκλάδονήσια, πλούσιο χρώμα σ έναν τόπο που το πράσινο είναι λιγοστό και η ξεραΐλα συνηθισμένη εικόνα το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου.

Η Τήνος, το νησί της Μεγαλόχαρης όπως όλοι το αποκαλούν και αυτό του δίνει μια ιδιαιτερότητα σε σύγκριση με τ άλλα. Αν δεν υπήρχε το θαυμάσιο λευκό των σπιτιών με την καταπληκτική παραδοσιακή αρχιτεκτονική, το θαλασσί των παραθύρων με τα κεντητά λευκά κουρτινάκια, τα ασπρισμένα πλακόστρωτα καλντερίμια στις καμάρες και τα μπαλκόνια με τις γλάστρες, τότε τα πάντα θα ήταν γκρίζα, το κυρίαρχο χρώμα των βράχων που έχουν μεγαλύτερη έκταση απ’ το χώμα. Μόνο τα πολυάριθμα ξωκλήσια, διάσπαρτα στις πλαγιές των γύρω λόφων, έργα κι αυτά της ανθρώπινης πίστης και καλαισθησίας, διακόπτουν το γκρίζο του φυσικού τοπίου. Οι άνθρωποι προσπάθησαν και κατάφεραν ν' αναπληρώσουν ότι τους στέρησε η φύση, τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, αντικαθιστώντας το γκρίζο με την κυριαρχία του λευκού και του γαλάζιου. Κι όμως την Άνοιξη το όργιο των χρωμάτων είναι απίστευτο. Το κόκκινο της παπαρούνας, το κίτρινο της μαργαρίτας, το μώβ του κυκλάμινου, η πρασινάδα στους βράχους και πάνω απ’ όλα η ομορφιά της βουκαμβίλιας, που είναι απλωμένη φυσικό ντεκόρ, στους κατάλευκους τοίχους των χωριάτικων σπιτιών, κάνουν το μάτι αχόρταγο στην ηδονή της θέας, και τέλος το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, όσο φτάνει το μάτι στο βάθος του ορίζοντα. Όλα αυτά μέσα στο πλούσιο φως, που δεν το βρίσκεις σε άλλον τόπο. Αυτό το θείο δώρο το χαρίζει στο τοπίο η θαυμάσια αυτή εποχή, που η φύση αναγεννάται, χρωματίζοντας με περίσσια τέχνη τα πάντα, μετά τις παγωνιές και τις αντιξοότητες του σκληρού Χειμώνα. Είναι κάτι μοναδικό που προηγείται του Πάσχα, της μεγάλης αυτής γιορτής της Χριστιανοσύνης. Πρώτα θα στολιστεί η γη με τα χρώματά της, και μετά θα στολίσουν οι πιστοί με πολύχρωμα λουλούδια τον επιτάφιο του Κυρίου, που θα περιφέρουν την νύχτα της μεγάλης Παρασκευής στους δρόμους, τριγυρισμένον από το φως των χιλιάδων κεριών, που η φλογίτσα τους τρεμοσβήνει από την θαλασσινή αύρα, σαν τα άστρα στον σκοτεινό ουρανό. Όταν συγκεντρωθούν στην εξέδρα της κεντρικής πλατείας του λιμανιού, θα διαγωνιστούν ποιάς εκκλησιάς είναι ο ωραιότερος και καλύτερος. Θα νιώσουν υπερηφάνεια που θαυμάστηκε ο κόπος και το μεράκι τους, για κείνη την μοναδική στιγμή της μεγάλης συνάντησης. Την ημέρα το χρώμα της γης και την νύχτα το φως των κεριών, είναι κάτι που δεν το ξεχνά κανείς, αν το δει έστω και μια φορά στην ζωή του. Μετά οι ετοιμασίες για την γιορτή της Ανάστασης, είναι η δουλειά της νοικοκυράς, το στόλισμα του σπιτιού και του τραπεζιού, όλα για την πατρογονική παράδοση που πέρασε διά μέσου των αιώνων. Ένας αγώνας να κρατηθεί ζωντανό, ότι έχει από καιρό αρχίσει να χάνεται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, που οι επισκέπτες του νησιού το βλέπουν, σαν τοπικό φορκλόρ, όχι όμως και οι ντόπιοι κυρίως στα χωριά. Δεν είναι τυχαίο που ο τόπος αυτός γέννησε τόσους μεγάλους καλλιτέχνες. Πρώτα οι ξωμάχοι με τις ατελείωτες ξερολιθιές και τις σκάλες, που έκαναν γόνιμη την χέρσα γη. Μετά οι μαρμαράδες με τα περίφημα καμπαναριά στις εκκλησιές και τέλος οι διάσημοι ζωγράφοι και γλύπτες, που τα έργα τους όλα μεγάλης αξίας, κοσμούν μουσεία και σαλόνια συλλεκτών. Ομορφιές των Αιγαιοπελαγίτικων νησιών, χάρμα οφθαλμών και λόγος φυγής από την άχαρη άχρωμη και σκληρή ζωή της πόλης, ότι απέμεινε ακόμη από την λαίλαπα των αλλαγών, όχι μόνο του τρόπου ζωής, αλλά και του τοπίου, που η φύση δημιούργησε με απίστευτη ομορφιά και την τελειότητα του μεγάλου καλλιτέχνη, τις χιλιετίες που προηγήθηκαν. Μια κληρονομιά που θα έπρεπε να διαφυλαχθεί με κάθε θυσία, και όχι να την προσφέρουμε στον βωμό του κέρδους, καταστρέφοντας ότι, τόσοι πολλοί απ το μακρινό παρελθόν δημιούργησαν, με πολύ κόπο και μόνον με τα ροζιασμένα και ματωμένα χέρια τους, κάτω από τον καυτό ήλιο που όπως οι ίδιοι λένε καίει τις πέτρες, και το δυνατό μελτέμι, που τις σέρνει.

Γιώργος Κ. Περπινιάς

Αθήναι 20/4/2011