Μια ξαφνική σιωπή - Της Πέμης Ζούνη
Δεν μου φάνηκε, ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά. Σύμπτωση; Μπορεί. Πάντως κάτι υπήρχε διαφορετικό στην ατμόσφαιρα. Ανεπαισθήτως. Η περιφορά του Επιταφίου ήταν σχεδόν όπως θα της άρμοζε. Σιωπηλή, ο καθένας στις σκέψεις του, εκτός από κάποιες παιδικές φωνές που απορούν πάντα δυνατά, και έναν κύριο που προσπαθούσε να δώσει στίγμα με το κινητό του «…στη γωνία, απέναντι απ’ τα παγωτά!».
Κατά τ’ άλλα η πορεία σιωπηλή. Όπως το ήθελα πάντα. Χωρίς εκείνες τις κουβέντες κοσμικής σύναξης, περί κομμωτηρίου ή σχεδίων της επομένης μέρας, αφόρητα αταίριαστες. Κατάνυξη σχεδόν. Μας συνόδευε το τελευταίο φως της μέρας, στα στενά του Ναυπλίου. Κι εκεί, σε μια ανηφόρα, μας χαρίστηκε μια εξαίσια εικόνα: «Το τρυφερό μωβ του Επιταφίου στο τελευταίο τιρκουάζ του ουρανού», όπως έγραψα σ’ έναν καλό φίλο.
Χίλιοι διαφορετικοί λόγοι ήταν η αιτία αυτής της σιωπής. Όποιοι κι αν ήταν όμως, υπήρχε μια κοινή συμφωνία, η ίδια η ανάγκη της σιωπής. Η επιθυμία να μη σκορπιστεί η σκέψη σε κουβέντες. Και ήταν πιο δυνατή και πιο πυκνή από οποιαδήποτε άλλη μορφή μαζικής έκφρασης.
Με γοητεύει η περιπλάνηση στο τοπίο των φωνών. Αλλά αγαπώ πιο πολύ τη σιωπή. Τουλάχιστον ως στιγμιαία αντίσταση στο ακατέργαστο αυθόρμητο. Ως αναγκαίο χρόνο για ανασύνταξη δυνάμεων. Ως ευκαιρία να αφουγκραστούμε τον απέναντι. Ή ως σεβασμό σε κάτι που μας ξεπερνάει. Οι μεγάλες στιγμές της ζωής μας δεν συνοδεύονται ποτέ από «κουβέντες γενικά». Άλλα εκφραστικά μέσα πρωταγωνιστούν. Τα μάτια, τα σώματα, οι ανάσες, οι λυγμοί. Τα μεγάλα μεγέθη δεν χωράνε στις καμένες -δυστυχώς- λέξεις. Εκτός αν είσαι ποιητής.
Γι’ αυτό με ξάφνιασε η κατάνυξη. Δεν μπορώ να ξέρω, αλλά δεν ήταν μόνο θρησκευτική. Το λέω με σιγουριά, γιατί όσα χρόνια θυμάμαι, μόνο μια Μ. Παρασκευή είχε την ησυχία της μυσταγωγίας. Ήταν λοιπόν, προχθές, μια στροφή προς τα μέσα. Εκεί που φυλάσσονται τα ακριβά. Κι ας μην αποφασίσουμε ότι ήταν μόνο βάρος ή θλίψη. Έχει χίλιες ποιότητες το «αναλογίζομαι». Και χίλιες άκρες να βρεις.
Ήταν πράγματι διαφορετικές αυτές οι μέρες. Και οι ευχές το ίδιο. Το νιώσατε, έτσι δεν είναι; Το «Καλή Ανάσταση» απόκτησε μεγαλύτερο νόημα. Ήταν ευχή, δύναμη, πείσμα, πίστη. Και χιούμορ.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
