«Η ρωμιοσύνη εν χαθεί όντα ο κόσμος λείψει…..» - Του Ντίνου Αυγουστή

Σάββατο του Λάζαρου 16 Απριλίου 2011. Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα εκδηλώσεων του Δημοτικού Σχολείου Συκουρίου, για μια θεατρική παράσταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πολύ διαφορετική από τις άλλες. Απέναντι ακριβώς από τον Όλυμπο και στις παρυφές του Κισσάβου. Με κινητήρια δύναμη τον τέως Δήμο Νέσσωνος τον Δήμο Τεμπών, την Μουσική Σχολή Συκουρίου, τον σύλλογο Κυπρίων Νομού Λάρισας και άλλους πολλούς συντελεστές (μουσικοί, σκηνοθέτες, χορωδοί, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, κ.α.), που υπερέβαλαν εαυτούς ώστε να αποδοθεί σωστά το έργο του Εθνικού ποιητή της Ρωμιοσύνης Βασίλη Μιχαηλίδη «9η Ιουλίου 1821». Ένα έργο βασισμένο στους αγώνες των Ελλήνων της Κύπρου για απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό.

Εξιστορώντας τα γεγονότα στο ποίημά του "9η Ιουλίου", ο Βασίλης Μιχαηλίδης, αναφέρεται με ένα δικό του μοναδικό τρόπο στους απαγχονισμούς και στις σφαγές που έλαβαν χώρα στο μαρτυρικό νησί, τον Ιούλιο τους 1821. Ο Εθνομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, μαζί με τους Μητροπολίτες Πάφου Χρύσανθο, Κιτίου Μελέτιο και Κυρηνείας Λαυρέντιο, αλλά και πέραν των πεντακοσίων Ελλήνων της Κύπρου, απαγχονίζονται και σφαγιάζονται το βράδυ της 9ης Ιουλίου, από τους αιμοδιψείς τούρκους κατακτητές. Κλήρος και λαός, πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, για την αρωγή τους στην Ελληνική Επανάσταση και τις βλέψεις τους για ξεσηκωμό στη μαρτυρική Κύπρο. Δολοφονούνται, διότι είναι Έλληνες!

ο Βασίλης Μιχαηλίδης, παρουσιάζει την αγωνιώδη προσπάθεια του Κιόρογλου (καλοβυζαγμένος τούρκος Αγάς), να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο να εγκαταλείψει την Κύπρο και να γλιτώσει τον εαυτό του απ' τη σφαγή. Κάτι που φυσικά αρνείται ο Κυπριανός, ο οποίος ως Άξιος ηγέτης του Κυπριακού Ελληνισμού θυσιάζεται αυτοπροαιρέτως προκειμένου να γλιτώσει το Ποίμνιο του από το θανατικό. Να πως δικαιολογεί την παραμονή του: «….Δεν φεύκω, Kιόρογλου, γιατί, αν φύω, ο φευκός μου / εν να γενή θανατικόν εις τους Pωμιούς του τόπου….».

Ο άγγλος περιηγητής John Carne, γνώρισε τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό, λίγο πριν από τα αιματηρά γεγονότα. Αναφέρει ότι ο Αρχιεπίσκοπος του είπε: «Ο θάνατός μου δεν είναι μακριά. Ξέρω πως μόνο ευκαιρία περιμένουν, για να με θανατώσουν». Όμως δεν έφυγε, για να σώσει την ζωή του. Κι ας τρέχανε Έλληνες και τούρκοι να του προσφέρουν την βοήθεια τους. Απέρριψε κάθε διέξοδο και προτίμησε να μείνει στο νησί. Όπως σημειώνει, όταν τον ρώτησε γιατί δεν μεριμνούσε για τη σωτηρία του, αφού η πολιτική κατάσταση ήταν τεταμένη και η ζωή του απειλείτο, ο μάρτυρας Aρχιεπίσκοπος του δήλωσε ότι θα παρέμενε για να προσφέρει κάθε δυνατή προστασία στους κινδυνεύοντες χριστιανούς και πως είχε αποφασίσει, αν χρειαζόταν, να θυσιασθεί μαζί τους. Η ιστορική απάντησή του γεμάτη αλτρουισμό, γενναιοψυχία και ποιμενική συνείδηση, παραμένει μέχρι σήμερα παράδειγμα προς μίμηση: «παρά το γαίμα τους πολλούς εν κάλλιο του Πισκόπου». Σύμφωνα πάντα με τον John Carne, ο οποίος άντλησε τις πληροφορίες του από αυτόπτες μάρτυρες, ο Kυπριανός οδηγήθηκε στο μαρτύριο, δεικνύοντας ασύνηθες θάρρος και μοναδική αξιοπρέπεια. Με τη θυσία του τίμησε την Pωμιοσύνη, καταξίωσε την ελληνική του ταυτότητα και δικαίωσε την χριστιανική του πίστη. Σεμνά, ταπεινά και με αξιοπρέπεια, χωρίς να επιδιώξει τον οίκτο κανενός, προχώρησε γαλήνιος προς τον θάνατο και την αθανασία.

«Όταν το 1822 πέρασα για τελευταία φορά από τη Λάρνακα», έγραφε ο Σουηδός περιηγητής Γιάκοπ Mπέργκρεν, «ο ελληνικός πληθυσμός του νησιού είχε περιορισθεί σε τέτοιο βαθμό, που πολλά μεγαλοχώρια ήταν εντελώς ακατοίκητα. Τα στρατεύματα του Mουχασίλη δεν άφησαν ψυχή ζωντανή παντού απ’ όπου πέρασαν..... Η Παναγία ντύθηκε παντού στα μαύρα, πολλά σπίτια ήταν έρημα και πιτσιλισμένα με αίμα».

Το επικό έργο της 9ης Ιουλίου το κατέγραψε και μας το παρέδωσε τόσο  παραστατικά και γλαφυρά ο Εθνικός μας ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης (εθελοντής πολεμιστής το 1877 για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας), υπενθυμίζοντάς μας διαχρονικά ότι ο αιμοσταγής τούρκος κατακτητής μπορεί να θέλει να σφάξει και να αφανίσει ολόκληρο τον Ελληνισμό αλλά και ο ποιητής εύστοχα τον προειδοποιεί: «Η ρωμιοσύνη εν χαθεί όντας ο κόσμος λείψει…..».

Υ.Γ.: Δύο σελίδες ονόματα είναι οι συντελεστές του έργου. Εύγε σε όλους. Ζητώ συγνώμη που δεν αναφέρομαι στο καθένα ξεχωριστά. Παρ’ όλα μπαίνω στο πειρασμό να αναφέρω έστω και ένα όνομα: Μιχάλης Ηλής, διευθυντής της Μουσικής Σχολής Συκουρίου. Ο εμπνευστής και βασικός συντελεστής στην ολοκλήρωση της παράστασης, που ελπίζω να ταξιδεύσει παντού στην Θεσσαλία, και γιατί όχι και όπου αλλού υπάρχουν Έλληνες.

Ντίνος Αυγουστή

Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας

Από το Μονάγρι Λεμεσού.

a.avgoustis@hotmail.com