Μουαμάρ Καντάφι: Ο επαναστάτης που έγινε τύραννος

Μισράτα…  Βεγγάζη… Ρας Λανούφ. Η Λιβύη φλέγεται και ο εμφύλιος πόλεμος είναι προ των πυλών.

Πρόεδρος της ο Muammar Abu Minyar al-Gaddafi, όπως είναι το πλήρες όνομα του συνταγματάρχη και ντε φάκτο ηγέτη της Λιβύης από το 1969, ο οποίος  από τις πρώτες κιόλας μέρες της εξέγερσης της "17ης Φλεβάρη", είχε από τηλεοράσεως καταγγείλει τους "ανατολικούς" ότι πολεμάνε μαστουρωμένοι και ότι η πόλη τους είναι η πρωτεύουσα των ναρκωτικών στη Λιβύη.

Με όλα τα μέσα, από εδάφους και αέρος, σφυροκοπά τις πόλεις  - κλειδιά, προσπαθώντας να πνίξει στο αίμα την επανάσταση. Ο δικτάτορας προτιμά να αιματοκυλίσει τη χώρα του για να μη χάσει την εξουσία .

Με αφορμή την επανάσταση  των Αιγυπτίων και των Τυνήσιων ξεσηκώθηκαν και οι Λίβυοι   απέναντι στο δικτάτορα. Οι βεδουίνοι, οι Ορφέλα, οι Ζιντάν, οι Ροζεμπάν δεν ήθελαν πια τον Καντάφι, τον επαναστάτη που το ΄69 με 11 νεαρούς αξιωματικούς είχε ενώσει όλες τις φυλές σ΄ ένα έθνος.

Ήδη από το 2006 δύο εξεγέρσεις πνίγηκαν στο αίμα. Σήμερα δεν τον θέλουν πια ούτε οι νέοι: αυτοί που στήνονται πίσω από τα οδοφράγματα της Βεγγάζης, της Μισράτα , του Ρας Λανούφ δίνοντας τη ζωή τους για την ελευθερία.

Με αφορμή τον αγώνα των Λίβυων ξεχωρίσαμε δύο σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την προεδρία του,  την επιχείρηση El Dorado Canyon και την  τραγωδία του Λόκερμι καθώς και πώς από το "πράσινο βιβλίο" έφτασε στην τυραννία και την παράνοια. Τέλος Βλέπουμε τη ζωή του μέσα από φωτογραφίες.

Ο Καντάφι ανέτρεψε τον Βασιλιά της Λιβύη Ίντρις,  ενώ ο τελευταίος παραθέριζε στην Ελλάδα. Κατέλαβε την εξουσία με ένα αναίμακτο πραξικόπημα το 1969 με τη βοήθεια μιας μικρή ομάδα από αξιωματικούς του στρατού υπό την ηγεσία του.

Το πράσινο βιβλίο

Το πράσινο βιβλίο είναι το μανιφέστο του Καντάφι. Στηρίζεται στην έννοια της άμεσης δημοκρατίας και είναι η πολιτική φιλοσοφία, που την ανέπτυξε στα τέλη της δεκαετίας του 60.

Ο Συνταγματάρχης  ισχυρίζεται πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι μια κακή μορφή διακυβέρνησης αφού εμπιστεύεται την εξουσία σε μια μειοψηφία, ενώ η πλειοψηφία λίγο λόγο έχει στα πολιτικά πράγματα. Ο σοβιετικός κομμουνισμός από την άλλη παρέδωσε την εξουσία σε μια ακόμα πιο ολιγομελή ελίτ.

Η "τρίτη" εναλλακτική του λύση του Καντάφι ευνοεί την αυτοκυβέρνηση, στην οποία ο καθένας μπορεί να συμμετάσχει.

Θεωρητικά, η Λιβύη είναι μια αυτοδιοικούμενη κοινωνία χωρίς κράτος.

Η επιχείρηση El Dorado Canyon

Τον χειμώνα του 1986 ξέσπασε διπλωματική κρίση μεταξύ ΗΠΑ και Λιβύης όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν ότι αναγνωρίζουν μόνο τα δώδεκα ναυτικά μίλια στον Κόλπο της Σύρτης ως χωρικά ύδατα της Λιβύης και όχι το σύνολο του Κόλπου.

Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 5 Απριλίου, μια βόμβα τοποθετημένη από Λίβυους πράκτορες εξερράγη στο Δυτικό Βερολίνο στην ντίσκο, La Belle, όπου σύχναζαν Αμερικανοί στρατιώτες, σκοτώνοντας από αυτούς 3 άτομα, από τους οποίους δυο Αμερικανοί στρατιώτες  και και τραυματίζοντας άλλους 200.

Ο Ρίγκαν διέταξε την επίθεση στη Λιβύη στις 14 Απριλίου. Η Γαλλία και η Ισπανία δεν έδωσαν άδεια στα αμερικανικά σκάφη και τα F-111 πέταξαν με διαδοχικούς εναέριους ανεφοδιασμούς μέσω Γιβραλτάρ.

Η επίθεση διήρκεσε περίπου δώδεκα λεπτά. Στην αποστολή έλαβαν μέρος συνολικά 45 αεροσκάφη βομβάρδισαν το αεροδρόμιο της Τρίπολης, ένα κέντρο εκπαίδευσης βατραχανθρώπων σε ναυτική σχολή, τους στρατώνες της προεδρικής φρουράς Μπαμπ αλ και τους στρατώνες Aziziya στην Τρίπολη.

Η τραγωδία του Λόκερμπι

Η Πτήση μοιραία πτήση της Αμερικανικής εταιρείας Pan Am-103 εκτελούσε προγραμματισμένη πτήση από το αεροδρόμιο Χιθρου του Λονδίνου στην Νεα Υόρκη. Στο αεροσκάφος επέβαιναν 243 επιβάτες και 16 μέλη του πληρώματος.

Στο αεροσκάφος ενώ πετούσε στα 31.000 πόδια πραγματοποιήθηκε μια έκρηξη η οποία προκάλεσε μια τρύπα μεγέθους μισού μέτρου στην άτρακτο. Η διάλυση του αεροσκάφους ήταν Ραγδαία. Το μαύρο κουτί του αεροπλάνου που βρέθηκε μετά από 24 ώρες εμφάνιζε πως πριν από την έκρηξη δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο αεροπλάνο.

Μετά από τρία χρόνια και εξέταση 15.000 μαρτύρων ο Λίβυος  αλ-Μεγκράχι και ο Λαμίν Καλίφα Φιμάχ  αποτέλεσαν τους κύριους ύποπτους για την τρομοκρατική πια επίθεση στο αεροσκάφος της Pan-Am 103.Στις δίκες που ακολούθησαν o Khalifah απαλλάχτηκε των κατηγοριών ενώ ο αλ-Μεγκράχι  κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε 27 χρόνια φυλακή. Αφού εξέτισε 9 χρόνια στην φυλακή το 2009 αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στην Λιβύη.

Ο αλ-Μεγκράχι έχει αρνηθεί οποιαδήποτε ευθύνη. Μετά την καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη από ειδικό δικαστήριο το 2001, αποφυλακίσθηκε στις 20 Αυγούστου του 2009 με απόφαση της κυβέρνησης της Σκωτίας επειδή πάσχει από καρκίνο του προστάτη και έχει λίγους μήνες ζωής.

Κατά την επιστροφή του στην Τρίπολη τού επιφυλάχθηκε επίσημη υποδοχή γεγονός που προκάλεσε ένταση στις σχέσεις Λονδίνου και Ουάσινγκτον η οποία καταδίκασε την αποφυλάκιση και υποστήριξε ότι συνδέεται με τα εμπορικά συμβόλαια με τη Λιβύη.

Η ζωή του μέσα από το φωτογραφικό φακό

1971. Ο νεαρός Καντάφι με στρατιωτική στολή.

1973. Βεγγάζη. Κόσμος διαδηλώνει υπέρ του για να του δείξουν την υποστήριξη τους για την επιστροφή του στο Revolutionary Command Council.

Αύγουστος του 1973 στην Λιβυκή  έρημο κοντά στην Surt

Νοέμβριος του 1973. Έξω από το Élysée palace στο Παρίσι μετά από συνάντησή του με τον πρόεδρο Ζόρζ Πομπιντού.

1977. Με τον Φιντέλ Κάστρο.

Αύγουστος του 1981. Στην στρατιωτική ακαδημία των γυναικών στην Τρίπολη.

Σεπτέμβριος του 1987. Στην Τρίπολη για να γιορτάσει τα 18α γενέθλια της επανάστασης.

1992. Με τον Γιασέρ Αραφάτ στο νοσοκομείο μετά από τον τραυματισμό του σε αεροπορικό δυστύχημα.

Μάρτιος του 2004. Με τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλέρ.

Ιούνιος 2009. Με τον Ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Ιούλιος 2009. Στο G8 στην L'Aquila της Ιταλίας.

Σεμπτέβριος 2009. Τρίπολη 40α γενέθλια της επανάστασης.

Φεβρουάριος 2011. Απευθύνεται στο Λιβυκό λαό μέσω τηλεόρασης υποσχόμενος την καταπολέμηση των διαδηλωτών και τονίζοντας ότι θα πεθάνει σαν μάρτυρας.

Με τον Ούγκο Τσάβες στη σκηνή του

News247