Διώχνουμε τα παιδιά μας πίσω στη Γερμανία - Η επιστολή ενός νέου στη μητέρα του - Του Σπύρου Γκάρου (Νυρεμβέργη)

Αγαπημένη μου μητέρα! Σίγουρα η επιστολή μου θα σε στενοχωρήσει. Γνωρίζω ότι, όλα αυτά τα χρόνια περιμένεις να πάρεις τη σύνταξή σου για να επιστρέψεις στην πατρίδα, αυτό ήταν πάντα το όνειρό σου. Από τότε που πέθανε ο πατέρας, τη ξενιτιά δεν την αντέχεις πλέον... έχεις δίκιο. Θα σε παρακαλέσω προτού κάνεις αυτήν την ενέργεια να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις την απόφασή σου. Στην Ελλάδα εμείς οι νέοι δεν έχουμε μέλλον. Εγώ κάνω δουλειές του ποδαριού, πότε έχω δουλειά και πότε δεν έχω. Η Ελένη η γυναίκα μου πάει καιρός τώρα που είναι άνεργη, το γνωρίζεις. Αγαπητή μητέρα, οι καταστάσεις στο χώρο της εργασίας, μέρα με την ημέρα χειροτερεύουν. Γιαυτό σου συνιστώ να παραμείνεις στη Νυρεμβέργη. Θα σε χρειαστούμε... Πολλοί από τους φίλους μας έχουν αρχίσει να επιστρέφουν πάλι στους γονείς τους, στη Γερμανία, εφόσον αυτοί ακόμα υπάρχουν. Αρκετοί είναι εκείνοι που βρήκαν θέση εργασίας. Η χώρα που εσείς, μετά την καταστροφή του πολέμου, τη χτίσατε και την κάνατε πάλι οικονομική δύναμη, είναι νομίζω υποχρεωμένη να δώσει και σ' εμάς, στα παιδιά σας δουλειά Σ' αυτή γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Στην Ελλάδα εγκατασταθήκαμε, όχι σαν Έλληνες, αλλά σαν Γερμανοί, έτσι μας χαρακτηρίζουν εδώ. Ξένοι ήμασταν εκεί, ξένοι είμαστε κι εδώ. Η ανεργία και η οικονομική κρίση που σήμερα επικρατεί στην Ελλάδα, μας κάνει να μη γνωρίζουμε που ανήκουμε. Ποια είναι η ταυτότητά μας... Θυμάμαι ότι οι Γερμανοί φίλοι, μάς έλεγαν, ... τι θέλετε, η Ελλάδα εξάγει πέτρες και Γκασταρμπάϊτερ. Αυτοί εννοούσαν εσάς, τώρα θα γίνουμε κι εμείς το ίδιο. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Αγαπητή μητέρα, σύντομα θα μας καλωσορίσεις στη Νυρεμβέργη. Αυτά δυστυχώς είναι τα άσχημα νέα, τα οποία πιστεύω να τα μαθαίνεις από την τηλεόραση και τις ελληνικές εφημερίδες. Θα σου ξαναγράψω σύντομα. Προς το παρόν, έχεις πολλά φιλιά από την Ελένη και πάρα πολλά φιλιά από την εγγονή σου.

Σε φιλώ ο γιος σου

Κώστας Ζαφ....

Σ' αυτή την επιστολή ο νεαρός Κώστας αναφέρεται στην πραγματικότητα. Στην πατρίδα μας επικρατεί, στους νέους ανθρώπους, ο φόβος και ο μαρασμός. Χωρίς εργασία μέλλον για μας δεν υπάρχει, σου λένε. Πως να προγραμματίσουμε οικογένεια να φτιάξουμε δικό μας σπίτι, με ποιο εισόδημα, όταν ζούμε στην προσωρινότητα μόνο με συμβάσεις;

Το υψηλό ποσοστό της ανεργίας τους σπρώχνει στη φυγή. Η Ελλάδα παράγει διανοούμενους Γκασταρμπάϊτερ για την Ευρώπη. Αναρωτιέμαι, ποιοι θα μείνουν στο τέλος για να συμβάλλουν στην πρόοδο και την ανάπτυξη, όταν το καλύτερο κομμάτι της νεολαίας μεταναστεύει; Η απογοήτευση τους από τα ψέμματα και την ανικανότητα των πολιτικών αυτής της χώρας έχει φτάσει στην αποκορύφωση. Αυτά είναι τα κύρια αίτια να αναζητήσουν αλλού να φτιάξουν ένα αύριο. 60 χιλιάδες έφυγαν πέρσι για να σπουδάσουν σε διάφορες χώρες στο εξωτερικό. Πόσοι από αυτούς, όταν τελειώσουν θα γυρίσουν πίσω; Αυτοί όλοι είναι ένα κεφάλαιο που επενδύεται στα πανεπιστήμια της Ευρώπης, χωρίς την ελπίδα να αποδώσει μελλοντικά στην Πατρίδα. Έφυγαν τα νέα παιδιά, δύσκολα πάλι να επιστρέψουν.

Στην εφημερίδα “Έθνος” διάβασα στις 7 Μαΐου τις διάφορες συνεντεύξεις με απόφοιτους διαφόρων σχολών. Όλοι μιλούσαν για Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία, το όνειρό τους να αναζητήσουν σ' αυτές τις χώρες εργασία και εκεί να εγκατασταθούν. Σ' αυτές τις χώρες δε χρειάζεσαι μέσο, εκεί ισχύει η αξιοκρατία, αλλά και οι συνθήκες διαβίωσης είναι ανθρώπινες.

Πολλές φορές, ο ίδιος προσωπικά, είχα αμφιβολίες, αν ο υπάλληλος στην Ελλάδα που έπρεπε να με εξυπηρετήσει, ήταν γνώστης του αντικειμένου που είχε αναλάβει. Στη χώρα μας η αξιοκρατία παραγκωνίζεται, θα πρέπει ν' έχει κάποιος “μπάρμπα στην Κορώνη” για να προσληφθεί σε μία θέση, έτσι έλεγαν οι παλιοί, το ίδιο ισχύει και σήμερα. Πού οδηγούμαστε; Όπως τη δεκαετία του '60 βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη φυγή του καλύτερου εργατικού ελληνικού δυναμικού. Αυτό είναι το επακόλουθο της ανεργίας, ιδιαίτερα στη νεολαία. Αυτή έφτασε το 40% τοις εκατό.

Σπύρος Γκάρος