Επικοινωνιακή πολιτική - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Αυτό που διαθέτει σε αφθονία το κυβερνών κόμμα είναι η επικοινωνιακή του πολιτική. Είναι μαέστροι. Το μαύρο άσπρο μπορούν να κάνουν απ’ την μια στιγμή στην άλλη. Διδάσκαλοι και καθοδηγητές, οι ίδιοι πάντα βουλευτές αστέρες στην τηλεόραση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κι ο υπουργός υγείας, ο οποίος την περίοδο της απεργίας των ιατρών του ΙΚΑ έδωσε ένα σωρό παραστάσεις να μας πείσει, πως είκοσι χιλιάδες ιατροί με σύμβαση του δημοσίου, περίμεναν στα ιατρεία τους να μας γιατρέψουν. Περισσότερες ώρες είναι στα κανάλια, παρά στην βουλή. Αλλά κι εκεί πάλι μπροστά σε κάμερες είναι, για να εντυπωσιάζουν τους ψηφοφόρους τους. Η μεγαλύτερη επιτυχία τους είναι πως παρουσιάζουν τον πρόεδρο σαν φαινόμενο γνώσης κι ευφυΐας. Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός ν’ αρθρώσει δύο λέξεις χωρίς να τις διαβάζει.

Η υπουργός. κ. Μπιρμπίλη όπως μας έχουν πει, ήταν πρώτα η λογογράφος του. Τώρα ίσως κάποιος άλλος σκέπτεται και γράφει, τι θα πεί ο πρωθυπουργός. Η αλήθεια είναι ότι έχει μια σχετική βελτίωση στην ανάγνωση, δεν είναι όπως τον πρώτο καρό. Σε μια πρόσφατη ομιλία του στην βουλή, αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό που έζησε όταν ήταν νέος και υπηρετούσε στον στρατό. Μπήκε σε ένα ταξί και όταν είπε στον οδηγό ότι παρ’ όλο που ήταν γιός πρωθυπουργού, υπηρετούσε στον Έβρο. Ο οδηγός δεν τον πίστεψε. Λοιπόν όλο αυτό το διάβαζε για να το πεί. Είναι δυνατόν κάτι που έχει ζήσει κανείς, για να το περιγράψει πρέπει να το διαβάζει; Όταν αντί πηλίκον λέει πηλήκιον, είναι φανερό πως δεν γνωρίζει τις λέξεις. Αν δεν γνωρίζεις την διαφορά του νοήματος των δύο λέξεων, θα ερμηνεύσεις ολόκληρη την πρόταση λάθος. Το σπουδαίο είναι ότι με την έξυπνη επικοινωνία οι παρατρεχάμενοί του, έχουν περάσει στον μη σκεπτόμενο λαό, ότι μιλά καλά Αγγλικά και πολλοί τον θαυμάζουν γι αυτήν του την ικανότητα. Μα είναι η μητρική του γλώσσα. Εμείς τι να το κάνουμε αυτό; για να μιλά στους αγγλόφωνους και σε μας να κάνουν μετάφραση; Όλοι οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί στις επίσημες εμφανίσεις τους, μιλούν την γλώσσα τους. Ο δικός μας μιλά Αγγλικά. Είναι φανερό, εκτός από την άγνοια της γλώσσας, κάνει πολλά σαρδάμ και σ’ αυτά που γνωρίζει. Μπορούμε να φανταστούμε ότι διαπραγματεύεται οικονομικά θέματα με τους γίγαντες της Ευρώπης και ότι αυτό το κάνει σωστά, μόνον επειδή γνωρίζει καλά την γλώσσα; Ποιες είναι οι γνώσεις του στην οικονομία; Τον βράβευσαν επειδή έσωσε την χώρα από την χρεοκοπία. Την έσωσε όμως; Τότε γιατί ζητά νέες θυσίες; Και πάλι χαράτσια θα πέσουν. Τον βράβευσαν για την προσφορά του στην παγκόσμια γνώση. Μπορούν να μας πούν ποια είναι αυτή η προσφορά, που κάποιοι κατάλαβαν κι εμείς όχι; Μήπως μας δουλεύουν; εμάς η εκείνον; Όλη αυτή η ιστορία μου θυμίζει το υπέροχο και διδακτικό παραμύθι του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν «ο βασιλιάς είναι γυμνός», μήπως είναι λοιπόν γυμνός; Μήπως πρέπει να μας το πεί ένα παιδί όπως στο παραμύθι; Δεν μπορώ να πιστέψω πως οι γύρω του δεν γνωρίζουν καλύτερα αυτό που εμείς βλέπουμε. Δείχνουν στην τηλεόραση όλες τις ομιλίες του. Εκεί παρατηρώ τις εκφράσεις όλων. Μόνο να βλέπει κανείς τον Βενιζέλο, τις γκριμάτσες που κάνει όταν τον παρακολουθεί, αυτό φτάνει. Δεν τον κοιτάζει καν. Και κάποιοι άλλοι πρωτοκλασάτοι τον ακούν αδιάφορα. Βλέπεις απ’ αυτόν εξαρτάται η πολιτική τους ύπαρξή. Μπορεί να μην έχει όσα έχουν εκείνοι, έχει όμως το όνομα που δεν διαθέτουν αυτοί κι ο Έλληνας ψηφίζει ονόματα, όχι αξίες. Δεν έχει κριτήρια πολιτικά, αλλά συναισθηματικά. Μήπως οι απόγονοι μεγάλων πολιτικών είχαν στο DNA τους τις ίδιες ικανότητες με τον πρόγονό τους; Παράδειγμα ο γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Κλικλής όπως τον ονόμαζε ο λαός. Ήταν παρόμοια περίπτωση. Όποιος θέλει ας ανατρέξει στην ιστορία να μάθει. Στην Ευρώπη τα κόμματα αλλάζουν αρχηγούς εκλεγμένους και όχι με κληρονομικό δικαίωμα. Αυτό γίνεται μόνον στους βασιλείς, όχι στις δημοκρατίες. Θα γίνονταν ποτέ υπουργός αν δεν ήταν ο πατέρας του; έτσι έγινε κι ο άνδρας της αδελφής του, ο Κατσανέβας. Τον ξαναείδατε; Χάθηκε όπως και πολλοί άλλοι. Κι ο Σημίτης τον έκανε για να εξασφαλίσει την προεδρία του κόμματος. Ποιες είναι οι επιτυχίες του στην εξωτερική πολιτική; Το Αιγαίο, το Κυπριακό, το Μακεδονικό, την αιγιαλίτιδα ζώνη; Μόνο στο ζεϊμπέκικο με τον Ισμαήλ Τζέμ τα πήγε καλά. Λοιπόν να μην τρελαθούμε, βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει. Όχι Ολυμπιακός Παναθηναϊκός. Εδώ είναι η ζωή μας, το μέλλον της πατρίδας και των παιδιών μας. Όχι οπαδοί, όχι δεξιά αριστερά και σοσιαλιστές. Από πατριώτες τίμιους και ικανούς έχουμε ανάγκη. Αργά η γρήγορα θα μας απαλλάξουν οι δικοί του, η οι Ευρωπαίοι, αφού βέβαια θα μας τα πάρουν όλα. Δεν μας δίνουν χρήματα γιατί μας αγαπάνε, ούτε για τα ωραία Αγγλικά του πρωθυπουργού μας. Θα τα πάρουν πίσω διπλάσια και τριπλάσια. Εμείς τι θα κάνουμε; τι θα μας μείνει; ένα μεροκάματο στην δική μας γή.

Γιώργος Κ. Περπινιάς. 27/5/11